NORA, TEGO NIE MA W SCENARIUSZU - ANNABEL MONAGHAN

Wydawnictwo: Insignis
Data wydania: lipiec 2023
Liczba stron: 280
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10 

***

Nora Hamilton pisze scenariusze filmowych historii romantycznych. Jest to jej zawód, robi to więc hurtowo i wręcz automatycznie. Najczęściej pisze według określonego, przewidywalnego schematu, w którym zmienia tylko imiona, profesje bohaterów i miejsce akcji. Gdy mąż zostawia ją z dwójką dzieci, Nora nie potrafi sobie początkowo poradzić. Postanawia, że najlepszą dla niej terapią będzie opisanie jej osobistej historii właśnie w scenariuszu. Okazuje się on na tyle genialny, że reżyser chce go od razu sfilmować, główne role mają grać światowe sławy filmu, a najlepszym planem filmowym okazuje się prawie stuletni, nieco rozpadający się już domek Nory. I w ten sposób Nora poznaje Leo Vance’a, najseksowniejszego z aktorów.

To bardzo przyjemna, lekka lektura. Jest ona osadzona w znanym schemacie, więc od razu wiemy jakie będzie zakończenie. Jednak nie o samo zakończenie tu chodzi, a o całą drogę do niego. Bardzo spodobało mi się, że bohaterowie są już ludźmi po przejściach, mają swoje doświadczenia, bagaże emocjonalne, są na tym etapie w życiu, że nie od razu popadają w wir przysłowiowych "motyli w brzuchu"... A to sprawia, że powieść nabiera nutkę melancholii. Nora jest wyjątkowo praktyczną, twardo stąpającą po ziemi kobietą, wie, że musi zaopiekować się dziećmi, zawieźć je na zajęcia do szkoły, pomóc w pracach domowych, musi także pomyśleć o zakupach czy remoncie domu. Leo natomiast jest typowym gwiazdorem, nigdy nie chodził chociażby do warzywniaka po zakupy. Dlatego być tym bardziej fascynuje go zwykły świat Nory...

Pełna humoru, otulająca niczym kocyk opowieść sprawdzi się idealnie na czas odpoczynku. A wspaniale wykreowany klimat starego domku i ogrodu stąd można podziwiać wschody słońca przeniesie nas w sielskie i błogie miejsce...

Poza tym my tak rzadko doceniamy, to co mamy, te ulotne chwile jak chociażby wschód słońca, który każdego dnia jest inny i każdy z nas może mieć go tylko dla siebie jeśli tylko chce...

LEO - AGNIESZKA LINGAS-ŁONIEWSKA

Bezlitosna siła
Kastor || Polluks || Saturn || Mars || Revenge || Nicolas || Leo

Wydawnictwo: JakBook
Data wydania: sierpień 2023
Moja bardzo subiektywna ocena: 6/10

***

"Leo" to już siódmy i ostatni tom cyklu "Bezlitosna siła". Opowiada on o chłopakach z klubu Panta Rhei walczących w klatkach i o ich partnerkach życiowych związanych z fundacją Femi Help.

Tym razem głównym bohaterem jest Leon Mills, zwany Leo, który bratem Wiktora Revenge'a. Po dość burzliwym okresie dojrzewania trafia do klubu, zaczyna trenować i przygotowywać się do walki. Spotyka także Kaśkę Makowiecką, koleżankę z liceum, której kiedyś Leon pomógł odejść od przemocowego chłopaka. Teraz Kasia wychowuje pięcioletniego brata i stara się jakoś poukładać swoje życie. Przeszkadza jej jednak były chłopka, który właśnie wychodzi z więzienia i postawił sobie za cel, aby Kaśka do niego wróciła.

To książka o przyjaźni, miłości i wzajemnym wspieraniu się w trudnych chwilach. Idealna na wieczorny relaks po ciężkim dniu!

PIEKŁO - NIEBO - PAWEŁ FLESZAR

Wydawnictwo: Harper Collins Polska
Data wydania: czerwiec 2023
Liczba stron: 368
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10 

***

"Piekło-niebo" to druga powieść Pawła Fleszara, którą miałam przyjemność przeczytać i drugi kryminał.

Akcja powieści rozgrywa się w Krakowie w 2019, gdzie dochodzi do morderstw dziewięcioletnich chłopców. Chłopcy są gwałceni i duszeni, a wszystko to w okolicach ich Pierwszej Komunii Świętej. Komisarz Wit Nawrocki wraz ze swoimi współpracownikami: Imbirem i Klaudią prowadzą śledztwo pod presją czasu, bo doskonale zdają sobie sprawę, że każda minuta/godzina zwłoki zmniejsza szansę przeżycia porwanego dziecka. A przy każdej z ofiar policja znajduje papierową zabawkę zwaną piekło niebo... Niewątpliwie ma to znaczenie, pytanie tylko jakie?

Fabuła książki jest fikcją, ale Autor wplata prawdziwe wydarzenia i fakty, które miały miejsce, jak na przykład premiera filmu "Nie mów nikomu" braci Sekielskich czy postać Gumisia przestępcy, który terroryzował kiedyś Kraków. To sprawia, że zapominamy, że czytamy książkę, bo fikcja zaczyna mieszać się z rzeczywistością...

To typowy, klasyczny kryminał i zawiera wszystkie elementy jakie powinien mieć. Akcja jest wartka, równo poprowadzona, nie ma tu wzlotów i upadków. Styl prowadzenia narracji przypomina momentami styl reporterski,nie ma tu dużo emocji. Całość klimatu i wrażeń jakie odnosimy wynika z niezwykle trudnej tematyki tu podjętej. Bo to właśnie sprawy związane z krzywdzeniem dzieci budzą w nas największe przerażenie. Sprawa prowadzona przez śledczych jest zawiła, czasem policjantom brak punktu zaczepienia przez co mają wrażenie, że stoją w miejscu. Jest duszno, jest mrocznie, niebezpieczeństwo czai się blisko.

I bardzo ważne: do samego końca nie wiemy jak dokładnie skończy się ta historia. Ja dałam się zwieść na manowce, bo obstawiałam tego, którego później również wytypowali policjanci (można więc powiedzieć, że szłam dobrym tropem), ale zakończenie i tak mnie zaskoczyło!

NIE ODKRYJESZ PRAWDY - DIANA BRZEZIŃSKA

Prokurator Gabriela Sawicka
Nie dopniesz swego || Nie odpuszczę || Nie wygrasz ze mną || Nie odkryjesz prawdy || Nie powstrzymasz mnie
 

Wydawnictwo: Otwarte
Data wydania: kwiecień 2023
Liczba stron: 360
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

*** 

I mamy czwarty tom serii o prokurator Gabrieli Sawickiej. Co ważne jest to seria, którą trzeba czytać po kolei! Tu nie da się iść na skróty, bo w każdym tomie dzieje się tak dużo, istotnych wydarzeń, że niestety trzeba zapoznawać się z nimi w porządku chronologicznym!

Gabriela Sawicka prowadzi kolejne śledztwo. W kolejnym współpracuje z Michalskim i ta współpraca coraz bardziej im wychodzi. Napotykają jednak na coraz to nowe trudności, z którymi próbują walczyć! Śledztwo jak zwykle pochłania większość powieści, aczkolwiek dużo dotyczy również tych wątków pobocznych, o których nie chcę wspominać, żeby nie spojlerować, a które są równie istotne, jak i nie najważniejsze dla naszych bohaterów. Do prokuratury zgłasza się Antoni Madej, który twierdzi, że to on jest mordercą prostytutek. Jest o tyle przekonujący, że opisuje ze szczegółami jak popełnił każdą ze zbrodni! Michalskiemu, po śmierci Klimka,  zostaje przydzielona nowa partnerka Mariola Kruk. Kobieta bardzo podejrzliwie patrzy na sposób pracy Gabrieli i szybko domyśla się, że coś ją łączy z policjantem... Poza tym zostaje zamordowany sędzia z żoną. A gdy Sawicka zjawia się na miejscu zbrodni coś nie daje jej spokoju. Okazuje się, że podobne miejsce zbrodni już gdzieś kiedyś widziała... Pytanie tylko gdzie i jaki miało to związek z obecną sprawą?!

Mamy tu właściwie wszystko co potrzeba: ciekawych bohaterów z ikrą; śledztwo, które wciąga i jesteśmy ciekawi kto, po co i dlaczego; tajemnice, które najlepiej jakby mogły być głęboko ukryte, a cały czas próbują wypłynąć na powierzchnię...

Diana Brzezińska każdą z książek tego cyklu kończy tak, że kolejny tom jest potrzebny na wczoraj! Zdecydowanie potrafi budować napięcie i wie jak spowodować, żeby czytelnik nie zapomniał czy nie przeoczył kolejnego tomu! 

HAPPY EVER AFTER - ANNA SZAFRAŃSKA

Fairy Tales
Once upon a time || Happy ever after
 

Wydawnictwo: Zwierciadło
Data wydania: maj 2023
Liczba stron: 224
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

*** 

To drugi tom serii "Fairy Tales" o Mai i Kajetanie. Ona to zwykła, cicha dziewczyna, bibliotekarka, taka typowa dziewczyna z sąsiedztwa. On to znany, wszędzie rozpoznawany piłkarz. Gdy ich światy zaczynają się łączyć, wszystko zaczyna się zmieniać. Zmiany zachodzą także w każdym z nich.

Jakby przedstawić suche fakty z fabuły, to brzmi to jak bajka. Jednak w życiu Kajetana i Majki aż tak sielsko nie ma. Każde z nich jest przyzwyczajone do swojego dotychczasowego życia, ciężko im zaakceptować nowe aspekty, które pojawiają się wraz z obecnością tego drugiego. Ich relacja zaczyna się rozwijać, uczucia, którymi się darzą zaczynają być coraz silniejsze i pewniejsze. Ale nigdy nie jest zbyt prosto, bo pojawiają się niedomówienia, a także inne, postronne osoby, które nie do końca są życzliwe tej dwójce...

"Happy ever after" to przyjemna, lekka opowieść. Czyta się szybko i sprawnie. Jedynie co mogłabym zarzucić, to ja połączyłabym te dwa tomy w jeden...

LOVE ON THE BRAIN - ALI HAZELWOOD

Wydawnictwo: You & YA
Data wydania: maj 2023
Liczba stron: 416
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10 

***

"Love on the brain" to druga książka Ali Hazelwood, którą miałam przyjemność przeczytać. I ta również, podobnie jak "The love hypothesis", podbiła moje serce. Przede wszystkim miałam takie szczęście, że i jedną i drugą czytałam podczas moich wakacji i zdecydowanie będą mi się kojarzyć z tym wyjątkowym czasem.

Bee Königswasser to młoda neurobiolożka, której życie ostatnio nie rozpieszcza: w pracy nie ma szans na dofinansowanie i rozpoczęcie kariery, w życiu prywatnym niedawno zakończyła związek ze swoim narzeczonym. Gdy zatem dostaje propozycję pracy nad pewnym fascynującym projektem, nie waha się ani chwili. Problemem jest jedynie to, że ów projekt prowadzi Levy Ward, jej znajomy ze studiów. Chociaż znajomy to za dużo powiedziane, bo albo ją ignorował, albo wręcz pokazywał wyjątkową do niej niechęć. Dziewczyna decyduje się jednak przystąpić do tego projektu i od samego początku wszystko idzie pod górkę: a to nie jest dostarczony sprzęt, a to nie jest powiadomiona o spotkaniu.

W tej książce główną rolę grają niedomówienia. Brak szczerej rozmowy powoduje między bohaterami nieporozumienia, a te zawsze ciężko później wyprostować. Poza tym niby znają się jaki dłuższego czasu, ale za wiele o sobie nie wiedzą i powolutku odkrywają siebie nawzajem. A z dnia na dzień tworzy się pomiędzy nimi relacja.

Ali Hazelwood i w tej powieści porusza sprawy naukowe i uczelniane. Tym razem zwraca nam uwagę na niesprawiedliwość testów na uczelnie. Nie sprawdzają one w ogóle wiedzy kandydata, a do tego zdecydowanie większą szansę mają ci zamożniejsi.

Bee jest dziewczyną, która fascynuje się postacią Marie Curie-Skłodowską. Jej dewizą życiową jest zasada: rób to, co zrobiłaby Maria. A dzięki temu uwielbieniu wplatane są różne ciekawostki o życiu Marii! Do tego Bee wielokrotnie podkreśla jak ciężko jest w świecie naukowym wybić się kobiecie. Zauważa, że ten problem istniał już od czasów Curie-Skłodowskiej i nadal nie jest zbyt dobrze w tym temacie...

ŻYCIE NA PEŁNEJ PETARDZIE CZYLI WIARA, POLĘDWICA I MIŁOŚĆ - JAN KACZKOWSKI, PIOTR ŻYŁKA

Wydawnictwo: WAM
Data wydania: kwiecień 2015
Liczba stron: 296
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10

***

"Życie na pełnej petardzie, czyli wiara, polędwica i miłość" to wywiad z księdzem Janem Kaczkowskim. Bardzo ciekawa byłam tej książki i cieszę się, że miałam możliwość się z nią zapoznać. 

Bardzo lubię księdza Jana Kaczkowskiego, był niezwykle mądrą osobą, która zrobiła wiele, wiele dobrego. Bardzo przemawia do mnie jego dystans do siebie, nie wymuszony luz czy równowaga pomiędzy tym co poważne, a tym do czego możemy podchodzić z poczuciem humoru. Nie boi się też odważnych wypowiedzi na temat przede wszystkim kościoła. Niektóre kwestie bardzo ciekawie tłumaczy, na wiele zwraca naszą uwagę. Bardzo fajnie wyjaśnia wiarę i potrafi nią zainteresować. A ponieważ opowiada o całym swoim życiu, możemy się tu dowiedzieć wielu intrygujących faktów o nim. 

***

Wybrane cytaty:

Powtarzam jak mantrę: w sprawach zasadniczych - jedność, w drugorzędnych - wolność, a nad wszystkim - miłosierdzie. 

(…) tam gdzie nie musisz, nie pokazuj swojej bezradności.  

Pacta sunt servanda:umów trzeba dotrzymywać.Do tego wcale nie trzeba być wierzącym, wystarczy być przyzwoitym. 

O cud można się modlić, ale cudu nie należy się spodziewać. One nie dzieją się na zawołanie ni nie można ich na Panu Bogu wymusić.  

Grunt to twardo stąpać po ziemi, nie przestając patrzeć w niebo. Zamiast ciągle na coś czekać - zacznij żyć, właśnie dziś. Jest o wiele później, niż Ci się wydaje. 

Nie da się uciec od myślenia o własnej śmierci, będąc śmiertelnie chorym. Zresztą ze śmierci trzeba żartować, bo gdyby śmierć była śmiertelnie poważna, to by nas zabiła.  

Możemy całe życie przeżyć w bojaźni i przykucu albo być wyprostowani i dumni. 

Nie marnuj czasu, odnoś się do faktów, a nie swoich wizji.  

Uprzejmość wobec drugiego człowieka popłaca. Potraktowanie kogoś po chamsku odbija się czkawką. 

Przyznaję, że czasem łapię się na tym, że ta praca jest ciężka. Ale wiem, że wtedy pomaga mi powiedzieć sobie samemu:"Kaczkowski, jak jesteś taki wrażliwy, to trzeba było założyć kwiaciarnię". Skoro podjąłem decyzję, że chcę założyć hospicjum i w nim pracować, to nie będę się teraz roztkliwiać, jaki to jestem tym przytłoczony. Wiedziałem, co wybieram.

Okładajmy ludzi krzyżem po głowie, to z pewnością się przebudzą i z radością powrócą na łono świętego Kościoła.
Ani prawdą, ani przykazaniami, ani krzyżem, nawet w najlepszych intencjach, nie można nikogo chłostać, Ludzie mają prawo nie rozumieć Kościoła. Nawet im się poniekąd nie dziwię.Ale to ja mam być czytelnym znakiem, to ja mam im coś pokazywać, a nie wstrząsać i pouczać. Nie tędy droga.

Małżeństwo jest ogromną wartością i jest nierozerwalne. Ale kiedy stanowi zagrożenie dla życia, to samo życie jest wartością wyższą i aby je zachować, należy się bronić lub uciec przed zagrożeniem. Ocalić siebie, to obowiązek!

 - W takim razie gdybym był pacjentem hospicjum, to z czym by mnie Ksiądz skonfrontował podczas naszej pierwszej rozmowy?
- "Panie Piotrze, mamy teraz dwie możliwości. Pierwsza jest taka, że usiądziemy, rozpłaczemy się i to nas całkowicie rozłoży na łopatki. Nawet jeśli oczekuje Pan cudu długiego życia, to radziłbym skoncentrować się na tym odcinku, który jeszcze przed panem. Druga możliwość jest taka, że postara się pan niczego nie schrzanić, a naprawdę wszystko można schrzanić, także chorowanie. Zachęcam pana do tego, żeby pan tego chorowania nie schrzanił i wykorzystał swój czas jak najlepiej. Wiem, że jest panu trudno, ma pan prawo być zły, wściekły, wkurwiony. Ale jeżeli to pana zepchnie w czarną otchłań rozpaczy, to zło, które się pojawiło w formie guza w pana trzustce, odniesie podwójny sukces: zniszczy nie tylko pańskie życie, ale też pana jako osobę. Niech pan nie daje rakowi takiej satysfakcji". Takiej rozmowy nie przeprowadza się w trzy minuty, to tylko jej sedno i skrócony sens. Sama rozmowa jest długim procesem.

 (…) nie należy wchodzić w konflikt z kobietą, i to jeszcze świętą – nie ma nic gorszego niż obrażona święta!

Słuchaj.Nie tylko tego, co jest mówione wprost, ale zwłaszcza słuchaj tego, co jest mówione miedzy wierszami. 

Jakość życia i długość życia - współgrają ze sobą. Jesteśmy jednak świadomi, że prędzej czy później wejdą ze sobą w konflikt.

Mój proboszcz (wspomniany ksiądz Rećko) opowiadał mi kiedyś ciekawą historię. Ona nauczyła go nie być skorym do łatwych ocen. Siedział w konfesjonale i widział po drugiej stronie kościoła człowieka, który ostentacyjnie żuł gumę. „Wściekłem się, nadłożyłem drogi, idąc do zakrystii, żeby koło niego przejść, przeszedłem przez całą nawę, wróciłem drugą nawą, wreszcie idę obok faceta i mówię: ‘Panie, ładnie to tak żuć gumę w kościele?’. A on mi na to: ‘Ja księdza przepraszam, ja mam taki tik nerwowy’. Od tego czasu nauczyłem się, żeby nie oceniać i nie reagować w tak impulsywny sposób”. Bywa, że coś nam się tylko wydaje. Spotkany człowiek może być wewnętrznie najświętszy, moralnie nas przewyższać. Nas, katolików, którzy z byle powodu potrafią sobie skoczyć do gardeł.  

Związek małżeński ma dwa cele: prokreacyjny i jednoczący. Mogą się więc się kochać z intencją budowania jedności, a nie płodzenia potomstwa.
- W jakiej kolejności Kościół ustawia te cele?
Jednego nie da się oddzielić od drugiego. (...) Sądzę, że najważniejsza w tym balansowaniu celów jest po prostu otwartość na przyjęcie dziecka nawet wówczas, gdy wcale go w danym momencie nie chcieliśmy począć. "Jeśli będziesz, będziesz mój". 

..."Jeżeli twoje kazanie nie ma już żadnych zalet , to niech ma przynajmniej jedną: niech będzie krótkie"...

Gdyby ksiądz, który z nią współżyje,był uczciwy i szczerze ją kochał, odszedłby z kapłaństwa. Jeśli chce z nią być, a jednocześnie nie jest wystarczająco odważny, żeby to zrobić, o znaczy, że jest niewiarygodny i opowieści o dylematach można włożyć między bajki.

 

Moje spojrzenie na wiarę i Kościół było wtedy typowym spojrzeniem laickiego chłopaka, oczytanego w "Gazecie Wyborczej". Oczywiście Jezus istniał i głosił piękne idee, ale -również oczywiście - Kościół to paskudna instytucja, która zagarnęła Jego postać dla swoich nikczemnych celów, a zwłaszcza dla kasy. Ale tak naprawdę w sumieniu wiedziałem, że jest to tylko jedna z hipotez.

 

Nie mając książeczki, bezradnie uklęknąłem przy bocznym ołtarzu. Obok mnie przechodził ksiądz Grucza. Przystanął, uklęknął obok - zawsze wspominam to ze wzruszeniem - i zapytał, czy może mi w czymś pomóc. Przyznałem mu się, że nie mam książeczki. Wtedy wział swój brewiarz i zapytał, jaką mam pokutę. Znalazł w brewiarzu litanię i razem ze mną ją odmówił. To pokazuje klasę księdza. Nie zlekceważył mnie, nie okrzyczał - a ja zawsze się go trochę bałem. Tymczasem okazało się, że miał na tyle wrażliwości, żeby mnie, to małe dziecko, uszanować. To dzięki niemu przyjąłem zasadę, że wchodząc dziś do obcej zakrystii, zawsze się przedstawiam i witam z każdym, od najmłodszych do najstarszych ministrantów. Trzeba każdemu z tych małych spojrzeć w oczy. Najbardziej w Kościele denerwował mnie, i nadal denerwuje, brak kultury, zwykłe chamstwo, a już zwłaszcza wobec dzieci.  

(...) jak ktoś się drze, to znaczy, że problem jest w nim, a nie we mnie.