WPADKA ROKU - GABRIELA GARGAŚ

Kobieta idealnie nieidealna
Matka roku || Wpadka roku

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Data wydania: kwiecień 2022
Moja bardzo subiektywna ocena: 6/10

Czyta: Katarzyna Zielińska

***

Tatiana ma 42 lata, ma dwoje starszych już dzieci, męża i wydawałoby się, że poukładane życie. Jednak życie potrafi zaskakiwać, bo okazuje się, że Tatiana zalicza z mężem wpadkę, a jest nią ciąża. Ale szybko wychodzi na jaw, że to nie jedyny problem z jakim przyjdzie się im mierzyć!

"Wpadka roku" to powieść pokazująca jak przewrotne jest nasze życie i jak potrafi wywrócić nam do góry nogami, to co tak skrzętnie sobie poukładaliśmy. Mówi o tym, że wpadkę może zaliczyć każdy. Ale po każdej burzy, wychodzi w końcu słońce. Musimy tylko nauczyć się radzić sobie z problemami jakie stawia przed nami los.

***

Wybrane cytaty:

Jeśli nie dzwoni, to znaczy, że nie chce zadzwonić. Nie umarł biedaczek. My kobiety mamy tendencję do wyszukiwania miliona usprawiedliwień dla biednego nieszczęśnika. Nie odpisał, bo się rozchorował, bo miał dużo pracy, bo go głowa, noga, ucho bolały. 

A jeszcze straszniejsze jest to, kiedy my się przejmujemy drobiazgami. Że korek jest ,że ktoś nas wkurzył. Ludzie za bardzo na siebie się denerwują, wkurzają bez powodu. W ogólnym rozrachunku nawet nie pamiętają o co.

NIE OSZUKASZ MNIE - DIANA BRZEZIŃSKA

Prokurator Gabriela Sawicka
Nie dopniesz swego || Nie odpuszczę || Nie wygrasz ze mną || Nie odkryjesz prawdy || Nie oszukasz mnie || Nie oskarżysz mnie
 

Wydawnictwo: Otwarte
Data wydania: sierpień 2023
Liczba stron: 344
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

*** 

To już 5 tom serii o prokurator Gabrieli Sawickiej. Zaczyna się totalną torpedą, bo Michalski zostaje oskarżony o zabójstwo Gabi. Podczas przesłuchania musi zatem przyznać się do związku z nią. Poza tym Sawicka zostaje porwana. Michalski próbuje ją za wszelką cenę odnaleźć... Do tego w między czasie toczy się sprawa zabójstwa emerytowanego policjanta i jego żony. Pytanie czy nie ma ona związku z pewną sprawą sprzed lat?!

Kolejny tom serii wspaniale trzyma poziom. Mamy wciągające śledztwo, szybką i sprawnie prowadzoną akcję, wyrazistych, zadziornych bohaterów. W tej powieści kartki przewracają się same, czyta się z zapartych tchem. Ja byłam ogromnie ciekawa jak potoczy się sprawa kryminalna, ale i jak Sawicka wybrnie ze swoich kłopotów. 

Już naprawdę nie mogę doczekać się tomu 6, zwłaszcza, że będzie to ostatni tom z tej serii! 

***

Wybrane cytaty:

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę.
- Każdy się cieszy na mój widok. - odparła Sawicka.
- Polemizowałbym, polemizowałbym.

UWIĘZIENI W SŁOWACH RODZICÓW. JAK UWOLNIĆ SIĘ OD ZAKLĘĆ, KTÓRE RZUCONO NA NAS W DZIECIŃSTWIE - AGNIESZKA KOZAK, JACEK WASILEWSKI

Wydawnictwo: Onepress
Data wydania: maj 2022
Liczba stron: 376
Moja bardzo subiektywna ocena: 9/10 

Czyta: Tomasz Boruszczak

***

Słowa, które słyszymy, wpływają na nas i budują nas. Dlatego tak bardzo ważne jest to co słyszymy. Pierwszymi osobami, z którymi mamy styczność i kontakt są nasi rodzice i tak wiele od nich zależy i w tej kwestii. To oni wyposażają nas w pewność siebie, poczucie własnej wartości, tożsamość jaką później mamy w dorosłym życiu. To przez pryzmat jakim oni nas widzą, później my postrzegamy siebie.

Ja po tą książkę sięgnęłam z dwóch powodów: pierwszym jest postrzeganie siebie przez to co mówili do mnie moi rodzice, drugim jest zwrócenie mojej uwagi na to co ja mówię do swoich dzieci. Bo chciałabym, aby moje dzieci były szczęśliwe i miały wsparcie we mnie jako w rodzicu.

To bardzo mądra książka, ja wiele z niej wyniosłam. I myślę, że jeszcze nie raz pewnie do niej sięgnę w ramach przypomnienia lub utrwalenia sobie niektórych myśli...

***

Wybrane cytaty:

 Ważne jest, by przestać pudrować trupa w sobie. Ważne, żeby zacząć wybierać życie. Jak mówił George Bernard Shaw, przestajemy się bawić, bo się starzejemy. A starzejemy się, bo przestajemy się bawić. 

 Słowa stwarzające rzeczywistość to performatywy, czyli słowa wydarzenia, którymi wykonujemy jakąś zmianę w świecie. Na przykład kiedy komuś podajemy książkę, to jest t o tylko czynność. Kiedy komunikujemy, że to prezent, dar - wtedy wszyscy uznają, że zmienia się tym samym również właściciel książki, że nastąpiła jakaś zmiana w świecie. Performatywy działają trochę jak zaklęcia - muszę mówić, co robię, żeby to się w danym momencie stawało. 

 Jeżeli dziecko wierzy, że Wróżka Zębuszka przynosi pieniążek pod poduszkę albo że Mikołaj istnieje, wierzy też, że jest debilem, jeśli ojciec mu to często powtarza. 

Generalnie można powiedzieć, że jeśli ktoś naprawdę żartował, będzie zaskoczony, a może skonfudowany, że nie trafił z żartem. Jeśli chciał tylko poniżyć, będzie jeszcze walczył o swoją pozycję i oskarżał drugą osobę, że się na żartach nie zna. 

Słowa działają, gdy stwarzają taki stan rzeczy, który nie powstałby bez ich udziału. 

Słowo stwarza i kształtuje nas, kiedy jesteśmy najbardziej wrażliwi i bezbronni. Słowo nadaje nam tożsamość. Słowami ubieramy człowieka, albo w siłę i poczucie własnej wartości, albo w oczekiwania społeczne, które wynikają z lęku przed oceną. 

Słowami ubieramy drugą osobę albo w zbroje do walki albo w lęk, który unieruchamia. (...) To co mówimy do dziecka daje mu tożsamość, będącą rezerwuarem z którego będzie korzystało w dorosłym życiu. 

Dotrzymanie słowa stanowi podstawę bezpieczeństwa. Obiecać i dotrzymać słowa to być człowiekiem prawym, czyli takim, który wywiązuje się z danego słowa, nawet jeśli inni tego nie oczekują.

POTĘGA PODŚWIADOMOŚCI 2.0. METODY AKTYWUJĄCE TWÓJ POTENCJAŁ - C.JAMES JENSEN, JOSEPH MURPHY

Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: listopad 2022
Liczba stron: 400
Moja bardzo subiektywna ocena: 6/10 

Czyta: Jarosław Łukomski

***

Ta książka to poradnik jak wykorzystać swój potencjał. Jak go aktywować, a potem nim zarządzać. Nie od dziś wiadomo, że wszystko zaczyna się od naszej głowy. To ona i w myśli z niej zawarte rzutują na to jak my się czujemy, jak działamy, ale i jak inni na nas patrzą i nas postrzegają. Nasze myśli wpływają też na to co nam się przydarza. Są więc kluczowe w odnoszonym przez nas sukcesie lub porażce.

Dlatego tak bardzo ważne jest pozytywne myślenie! Czasem jest ono bardzo trudne, wręcz niemożliwe. Ale nawet gdy wydaje się nam, że sytuacja jest beznadziejna, musimy wmawiać sobie, że jest inaczej! Musimy zaklinać rzeczywistość i powtarzać sobie do znudzenia, że będzie dobrze... Do tego pomocne będą ćwiczenia afirmacji, medytacji, wizualizacji...

SZKOŁA BOHATEREK I BOHATERÓW, CZYLI JAK RADZIĆ SOBIE Z ŻYCIEM - PRZEMEK STAROŃ

Wydawnictwo: Agora
Data wydania: październik 2020
Liczba stron: 300
Moja bardzo subiektywna ocena: 9/10 

***

Po tą książkę sięgnęłam już jakiś czas temu, ale nie czytałam jej całej od razu. Czytałam ją po jednym rozdziale i po każdym z nich robiłam sobie chwilkę przerwy. Na przemyślenia, na poukładanie sobie w głowie tego o czym się dowiedziałam.

Jest to rodzaj poradnika kierowanego do młodzieży. Chociaż ja jako osoba już dorosła też dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy, które na pewno postaram się wykorzystać u siebie.

Przemek Staroń opowiada o emocjach jakie w nas są, a czasem i buzują. Robi to w bardzo przystępny sposób. Każdy rozdział poświęcony jest innemu zagadnieniu. Ale w każdym z nich Autor tłumaczy dany temat na przykładzie z literatury czy filmu. Swoje przykłady wybrał tak, aby młody człowiek znał te historię, a teraz mógł spojrzeć na nie z całkiem innej perspektywy. A to wszystko sprawiło, że Ci nasi bohaterowie z filmów czy książek naprawdę mieli te same problemy jakie mamy my w swoim życiu!

Mądra, inspirującą książka, do której można powracać nie jeden raz!

***

Wybrane cytaty:

Przyciągnąć wyglądem, ale zauroczyć intelektem, a zatrzymać charakterem. 

Być może więc wszystko zależy od naszego nastroju! I być może to dlatego, parafrazując Jerzego Pilcha ranią, krzywdzą, upokarzają nas ci, którzy nie mogą sobie poradzić z własną frustracją. Kiedy mam okresy, w których zdarza mi się przytyć, zawsze znajdzie się parę osób, które mi to wypomną, i to w towarzystwie! Kiedyś się tym przejmowałem. Potem zacząłem myśleć o stosunku tych osób do ich własnego wyglądu. Za każdym razem wytykającymi są te, które albo właśnie dużo schudły, albo schudnąć od dawna nie mogły, albo były szczupłe, a samym sobie wydawały się grube. To jest potęga tego, co psychologia nazywa projekcją - przerzucaniem na innych tego, z czym nie możemy się pogodzić w nas samych. Dlatego zanim wytkniemy komuś coś, co nie jest złym czynem, a po prostu jakąś cechą, przypomnijmy sobie to zdanie:
"Cokolwiek mówimy o innych, bardzo często tak naprawdę mówimy o samych sobie".  

No nie, ktoś powie, że to przesada. Przecież Frodo ratuje świat, a Grzesiek ma po prostu za zadanie zdać maturę. Ale skąd wiemy, że dla Grześka to nie jest wyczyn na miarę ratowania całego świata? Może właśnie ratuje on cały świat, bo tym jest dla niego życie jego matki? Może jest dyslektykiem, ma chorą mamę i musi mieć maturę, żeby rozpocząć studia i mieć zniżki na komunikację publiczną, żeby dojeżdżać do pracy, nie wydając za dużo, żeby starczyło na leki dla mamy? Skąd wiemy, jaki dramat kryje w sobie człowiek, którego właśnie oceniamy? Ponadto każdy ma inny prób bólu. Może to, co nie boli jednego, staje się męką dla drugiego? 

Frodo jest sam. Chociaż ma obok siebie Sama. Przyjaciel może mu towarzyszyć najlepiej, jak umie, ale ból Froda nie jest jego bólem. Ból Froda boli tylko Froda. Kiedy boli nas głowa albo złamane serce, tego nie da się nikomu oddać. Choćby fragmentu. Można łatwiej znosić napięcie dzięki obecności innych. Ale ból jest nasz, własny. Szkoła chce uczyć pracy w grupie, ale sprawdziany trzeba zdawać już osobno. Tworzymy relacje z innymi, ale umieramy sami.
(...)
W naszym życiu często bywa ciężko. Owszem, są ludzie, którzy nas wspierają, ale nie ma co ściemniać - z wieloma rzeczami musimy zmierzyć się sami. Nie ma innej drogi. Moje emocje zawsze będą moimi emocjami. Ktoś może nam towarzyszyć całym sobą, ale nie będzie odczuwał razem z nami albo zamiast nas naszego lęku, naszego smutku, naszej złości...
Pesymistycznie.
Ale może niekoniecznie.
Bo gdy pozbędziemy się nadziei na to, że znajdzie się ktoś, kto poniesie za nas nasz ciężar, poczucie osamotnienia przestanie nas przygniatać. Możemy wtedy otworzyć oczy i zobaczyć człowieka, który jest obok nas. I który ma nam do zaproponowania rozwiązania mogące realnie zmniejszyć nasz ból. Gdy Frodo niemal niesłyszalnym głosem szepcze: "Pomóż, Samie! Pomóż! Zatrzymaj moją rękę. Ja już nie mogę...", co robi Sam? Ujmuje obie ręce swego pana, składa je razem, dłoń na dłoni, i całuje je, a potem łagodnie podtrzymuje. A w końcu proponuje coś, co powinno się wydrukować dużymi literami w poradnikach okazywania wsparcia. "Nie mogę przejąć pańskiego brzemienia, ale pana mogę przecież nieść z nim razem!  

- Zaraz, a kto powiedział, że ja wjeżdżam do tego tunelu? Może właśnie z niego wyjechałem i obracam się za siebie z ulgą, że to już za mną?
- Proszę pana, przecież to jest atrakcja w lunaparku. Dom strachów.
(...)
- Właśnie! To jest po prostu kadr ze spektaklu!
Takich odpowiedzi jest dużo więcej. Kiedy po tej rundzie zabieram głos, mówię, że te karty są jak rzeczywistość. Nie zmienisz rysunku. Ale możesz sprawić, że będzie on miał zupełnie inne znaczenie. (...) Jeżeli mamy do czynienia z czymś bardzo trudnym, pewnie nie zmienimy naszego spojrzenia na to ot tak. Będzie to pewnie bardziej skomplikowane niż w przypadku karty Dixit. Ale na końcu drogi jest taki sam efekt. Widzę to samo, ale zupełnie inaczej na to patrzę.
Tak więc wybór - nawet przy całej gamie uwarunkowań i ograniczeń - ostatecznie należy do mnie. 

Nie ma takiego życia,
które by choć przez chwilę
nie było nieśmiertelne.
Śmierć
zawsze o tę chwilę przybywa spóźniona.
Na próżno szarpie klamką
niewidzialnych drzwi.
Kto ile zdążył,
tego mu cofnąć nie może."
(...) Tymi słowami Szymborska odsłoniła piętę achillesową śmierci. Śmierć i koniec.
Czy to śmierć, czy koniec - na przykład związku albo etapu w życiu - nie przekreśla przecież tego, co się wcześniej zdarzyło.
I nawet jeśli ktoś nie wierzy w życie po życiu, nie może nie wierzyć w życie za życia.  

Wyobraź sobie, że jesteś nosiwodą, masz dwa wiadra, którymi nosisz wodę z wodopoju do swojej wioski. Jedno, które nosisz zawsze na lewym ramieniu, od dawna przecieka. Sprawdź, po jakimś czasie, jak wyglądają obie strony ścieżki.
Ścieżka po prawej to po prostu ścieżka. Udeptana ziemia, nic więcej. Po lewej natomiast ciągnie się pas zieleni. I nie tylko zieleni. Widać także wiele innych kolorów. Rosnące kwiaty, podlewane przez przeciekające wiadro, czynią ją pełnią życia.

Udaję, że wygląd nie ma znaczenia" - mówi Auggie i płacze.
Płacze, bo nie ma już siły, udawanie okazało się nieskuteczne. Mama chłopca wie, że podtrzymywanie iluzji to ślepy zaułek. Nie zostawia go jednak z bolesną świadomością. Zaczyna pokazywać zmarszczki i blizny, tłumacząc, skąd się wzięły. W końcu wypowiada sakramentalne słowa:
"Serce jest mapą pokazującą to, dokąd zmierzamy. Zmarszczki i blizny są mapą pokazującą to, gdzie byliśmy." .  

SIOSTRA PERŁY - LUCINDA RILEY

Siedem sióstr
Siedem sióstr || Siostra burzy || Siostra cienia || Siostra Perły || Siostra księżyca || Siostra Słońca || Zaginiona siostra || Atlas. Historia Pa Salta
 

Wydawnictwo: Albatros
Data wydania: sierpień 2018
Liczba stron: 576
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10

*** 

"Siostra perły" to czwarta już część serii Siedmiu sióstr. Tym razem przenosimy się wraz z Cece D’Apliese do Australii. CeCe nigdy nigdzie nie pasowała, sama nie wiedziała dlaczego. Po śmierci ojca otrzymuje czarno-białe zdjęcie i nazwisko Kitty McBride, pionierki, która ponad 100 lat temu walczyła o przetrwanie w groźnej i nieobliczalnej Australii. Kitty poznajemy, gdy w 1906 wyrusza ze swojego rodzinnego domu w Anglii w podróż do Australii. Nie wie co ją tam czeka, więc wyrusza w nieznane. Poznaje tam dwóch braci Andrew i Drummonda i ich losy zaczynają się splatać. A ponieważ obydwaj bliźniacy są spadkobiercami ogromnej firmy zajmującej się połowem pereł, to Kitty z czasem zaczyna, a właściwie jest zmuszona poznać ten temat.

Z początku nieco obawiałam się tej części. Kiedy CeCe pojawiała się w poprzednich opowieściach, raczej nie wzbudzała we mnie większej sympatii. Tu początek też nie należał do łatwych, ale z czasem zaczęłam powoli zmieniać o niej zdanie. Aż na samym końcu naprawdę ją polubiłam. CeCe nigdzie nie czuje się u siebie, miota się, sama siebie nie rozumie. Do Australii wybiera się z nadzieją, że odnajdzie coś, co będzie jej. Chociaż sama nie wie do końca, co to miałoby być. Ale gdy już znalazła się w tym kraju, zaczęła poznawać historię swojej biologicznej rodziny, odkryła swój dom, znalazła przynależność. A część jej cech, które posiadała, jak chociażby dysleksja, talent malarski, porywczość, a nawet ogromną przyjemność ze spania pod gołym niebem - znalazły wyjaśnienie. 

Bardzo podobało mi się całe tło historyczne tej powieści. W każdym bowiem tomie Autorka przenosi nas do innego państwa/kontynentu, gdzie nasi bohaterowie wprawdzie są fikcyjni, ale dla tłem do ich działań są prawdziwe wydarzenia. Tu np czytamy o katastrofie Koombany, o Broome, o prowadzeniu firm zajmujących się połowem pereł. W ogóle Kitty jest bohaterką fikcyjną, ale takich kobiet było mnóstwo. To był bowiem czas, gdzie Australia została zasiedlana przez ludzi z innych kontynentów, którzy przyjeżdżali tutaj w nieznane i wierzyli, że tu odnajdą swoje miejsce na ziemi. Poznajemy także legendę o Różanej Perle i niebezpieczeństwo z nią związane. Z drugiej zaś strony mamy Aborygenów, rdzennych mieszkańców Australii, których życie zostało brutalnie zmienione, gdy przybyli na te ziemie biali. Przy okazji poznajemy Alberta Namatjira, najsłynniejszego aborygeńskiego artystę!

Cykl Siedmiu sióstr jest naprawdę niesamowity. To już czwarta część, a czyta się ją z równym zainteresowaniem i zafascynowaniem, co wszystkie poprzednie...

***

Wybrane cytaty:

Wszystko, co najwspanialsze i najgorsze w pięknie, surowości i okrucieństwie natury jest obnażone, każdy widzi, jaka jest naprawdę. Przyroda jest szczera, nie ma w niej bigoterii ani hipokryzji.  

- Negatywne myśli sprowadzają negatywne zdarzenia. 

- Każdy popełnia błędy, to część naszego ludzkiego doświadczenia. Najważniejsze, żeby umieć wyciągać z nich naukę.  

- Wiesz co ludzi powstrzymuje od wykorzystania potencjału?
- Co?
- Strach. Trzeba się pozbyć strachu. 

[...] bo chodź inni nie mogą człowiekowi odebrać talentu, mogą w nim zniszczyć pewność siebie i tak zamotać mu w głowie, że już nie wie, kim jest i jak zadowolić ludzi, a przede wszystkim jak zadowolić siebie.  

Nigdy nie przepraszaj, że śpisz. 

Pomyślała, że w zależności od tego, gdzie znajdujemy się na ziemi, nasze słabe i mocne strony są albo zaletami, albo wadami. W szkole byłam matołkiem, za to Star, całkiem dosłownie - supergwiazdą. Ale tu, w Krabi, znikała w cieciu. Siedziała na plaży z książką, a ja rozkoszowałam się rozlicznymi sportami (..). 

I pamiętaj: panika dusi instynkt i oślepia.

WADA - IZA MACIEJEWSKA

Wydawnictwo: Wydawnictwo Magnolia
Data wydania: styczeń 2023
Liczba stron: 264
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10 

***

Julia Radosna to młoda dziewczyna, która szuka pracy i dostaje ją, a jest nią rola asystentki w gabinecie terapeutycznym Marka Wenty. Pierwsze ich spotkanie nie należy do najszczęśliwszych, nie rokuje także, aby były kolejne spotkania... Jednak los często jest nieprzewidywalny i czasem lubi płatać nam figle... 

Tytułowa wada ma gra tu jedną z ról. Bo to przez nią Marek postrzegany jest przez innych ludzi w taki, a nie inny sposób. To ona wpłynęła na jego życie już od najmłodszych lat, kiedy to kształtował się on jako człowiek. I wpływa do tej pory, choć on już nauczył się z nią żyć. Julia na początku jest w szoku, zastanawia się jak Marek daje sobie z tym radę. I wtedy właśnie to problemy Julii zaczynają przejmować kontrolę.

Na początku zaczynając czytać tą książkę, myślałam, że będzie ona jedynie o problemie właśnie tej wady, która wpłynęła i wpływa nadal na życie Marka. Okazało się, że nie tylko. Autorka porusza bowiem temat radzenia sobie z traumatycznymi przeżyciami oraz bycie w toksycznej relacji, gdy po drugiej stronie mamy "wampira emocjonalnego". I te wątki, moim zdaniem, nawet przeważyły w powieści, ale były niezwykle interesujące i szczerze powiedziawszy, to one zaintrygowały mnie najbardziej.

Uwielbiam też styl Autorki. Jest lekki, przyjemny, z ogromną dawką humoru. Pomimo, że naprawdę poruszone są tu trudne sprawy. To sprawia, że zachowana jest równowaga i balans w emocjach nam serwowanych.  

I z tego co wiem będzie na pewno druga część, więc czekam z niecierpliwością!

***

Wybrane cytaty:

Każdy z nas ma wybór. Każdy z nas powinien też pamiętać o tym, że nie może budować swojego szczęścia kosztem innych. 

- Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że twój chłopak żeruje na tobie jak lichwiarz, a ty z największą ochotą oddajesz mu wszystko to, co jest dla ciebie cenne. Zawartość lodówki, swoją pochwę, czas i serce. Coraz trudniej ci z nim być, ale boisz się też zostać sama. A wiesz przecież, że dorosłość polega na tym, że podejmuje się też trudne decyzje. Nie tylko kupuje legalnie wódkę.  

To, co było, istniało. Należy o tym pamiętać, ale nie rozpamiętywać. Lepiej zrobić w głowie miejsce na nowe rzeczy. Na miłe rzeczy. 

Jeśli naprawdę uwierzysz w to, że nie dasz rady, to tak będzie. To akurat jest proste. Dostajesz od życia to, czego chcesz. Zarówno w pozytywnym, jak i negatywnym tego słowa znaczeniu, tak że uważaj, o co prosisz, bo może ci się spełnić.  

Ludzie nie potrzebują cię znać, żeby mieć o tobie wyrobione zdanie. Często bardzo mylne. 

Użalanie się nad sobą jeszcze nikomu nie pomogło.  

Dam pani chwilę, aby pozbyła się pani negatywnych myśli. jest pani w stanie to zrobić. Może się wydawać, że to one, te myśli właśnie, mają nad panią władzę, ale jest wręcz przeciwnie. To pani rządzi. Nimi i tym wszystkim, co mieszka w pani głowie. (...) Istnieje coś takiego, jak ścieżka losu. To od nas zależy, którą podążymy. Oczywiście kiedy wybieramy konkretną drogę, wydaje się nam, że nie mogliśmy postąpić inaczej. Otóż nie. Zawsze jest inne wyjście. Ludzie idą przez życie na własnych nogach, często się o nie potykając. Każda sytuacja czegoś nas uczy. Każdy człowiek, którego spotykamy na swojej drodze, ma nam coś do przekazania. 

Są ludzie, tacy jak twoja mama, którzy do funkcjonowania potrzebują kogoś, kto doładuje ich swoją energią. Nie jesteś w stanie się przed nią obronić, dlatego po każdym waszym spotkaniu czujesz się tak źle. Ona natomiast, jestem w stanie się o to założyć, po każdej waszej rozmowie czuje się tak, jakby naładowała baterie. I jeśli nawet w trakcie wymiany zdań się zdenerwuje, to spłynie ro po niej jak po kaczce.  

- Moje życie jest karą - powiedziała Malinowska.
- Owszem, jeśli będzie pani w to wierzyła. Każdy moment jest dobry na to, aby zacząć od nowa. Warto być szczęśliwym, chociaż przez jeden dzień, a pani w dalszym ciągu ma szansę się oczyścić.

- A jeśli nigdy nie będę gotowa? Co wtedy?
- Ja będę przy tobie.
- A jeśli...
- Nie patrz na życie przez pryzmat gdybania i przypuszczeń.  

PIASEK RASZIDA - BRANDON SANDERSON

Alcatraz kontra Bibliotekarze
Piasek Raszida || Kości skryby || Rycerze Krystalii || Zakon Rozbitej Soczewki || Mroczny talent
 

Wydawnictwo: luvi
Data wydania: luty 2017
Liczba stron: 312
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

Czyta: Maciej Kowalik

*** 

Alcatraz Smedry to trzynastoletni chłopak, wychowywany do tej pory przez coraz to nowych rodziców zastępczych.Dlaczego? Bo miał niewątpliwy dar niszczenia i psucia wszystkiego. Na trzynaste urodziny dostaje od swoich nieżyjących rodziców prezent, a jest nim mały woreczek piasku... Alcatraz poznaje także swojego dziadka i próbuje się od niego dowiedzieć czegoś o rodzicach i o ich rodzinie... Poznaje też historię walki Smedrych z Bibliotekarzami. Ale i sam zostaje w nią uwikłany!

Bardzo chciałam poznać pióro Brandona Sandersona i dlatego mój wybór padł na pierwszy tom serii o Bibliotekarzach. Bardzo ciekawa fabuła i stworzony świat. Oryginalny pomysł na pokazanie, że nasze słabości mogą być naszymi atutami! Fajni bohaterowie z krwi i kości. I co bardzo ważne - historia ta napisana jest z wielkim poczuciem humoru i grą słów, która intryguje i wciąga!

***

Wybrane cytaty:

Niektórzy sądzą, że autorzy piszą książki, bo mają bujną wyobraźnię i chcą się podzielić swoją wizją. Inni zakładają, że autorzy piszą, bo rozsadzają ich opowieści – a zatem musimy je zapisać w chwilach twórczej propondencji. Obie te grupy zupełnie się mylą. Autorzy piszą książki z jednego i tylko jednego powodu: lubimy torturować ludzi. 

Ludzie mogą dokonywać wielkich rzeczy. Są jednak i takie, które po prostu ich przerastają. Na przykład ja nie potrafiłem przeobrazić się w lód na patyku mimo wieloletnich starań. Mógłbym jednak zwariować, gdybym chciał. (Chociaż jeślibym osiągnął to drugie, mógłbym pewnie wmówić sobie, że osiągnąłem i pierwsze...).  

(...) jeśli pozwolisz ogniowi palić się swobodnie, zniszczy wszystko dookoła. Jeśli jednak go ograniczysz, może być bardzo pożyteczny.

(...)wielkie sukcesy często zależą od umiejętności rozróżnienia pomiędzy tym, co niemożliwe, a tym, co tylko nieprawdopodobne. 

 

- Ach, chłopcze. Ta wojna, którą toczymy... Tu nie chodzi o pistolety ani nawet o miecze.
- W takim razie o co? O piasek?
- O informacje - odparł. - To jest prawdziwa władza w tym świecie.

 

ZIELARNIA POD STARYM DĘBEM - MAGDALENA WITKIEWICZ

Mała Przytulna
Perfumeria na rozstaju dróg || Zielarnia pod Starym Dębem || Zima w Małej Przytulnej
 

Wydawnictwo: Wydawnictwo FLOW
Data wydania: maj 2023
Liczba stron: 352
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

*** 

W "Zielarni pod starym dębem" wracamy do Małej Przytulnej. Od pewnego czasu dzieją się w niej dziwne i mało przyjemne rzeczy. Halina, jedna ze staruszek, zaczyna podejrzewać, że to wina nowoprzybyłej Renaty. Ale okazuje się, że Renata ma również swoją historię: ma już swoje lata, do tej pory prowadziła prężną firmę z mężem, a właściwie z byłym mężem. Teraz, po rozwodzie, zamieszkała w domku po swojej babci, zaczęła cieszyć się wiejskim życiem i poznawać jego uroki. Przy okazji stara się także poznać historię swojej babci, poznaje Tomka, młodego chłopaka, który jak się okazuje znał babcię lepiej niż jej sama wnuczka. Renata dowiaduje się dlaczego tak właśnie potoczyło się jej życie i nie miały szansy poznać swojej rodziny. Sama obecnie też jest w trudnej sytuacji, nie może bowiem porozumieć się z własną córką. A poznanie historii babci wpłynie na jej decyzję w stosunku do córki...

To bardzo ciepła, magiczna opowieść. Przypomina nam o tych najważniejszych w życiu rzeczach, a mianowicie o rodzinie i o naszych korzeniach. Warto je znać i wiedzieć czemu losy naszej rodziny potoczyły się tak, a nie inaczej. Warto też wziąć pod uwagę, że każdy z nas jest inny, podejmuje inne decyzje i nie zawsze są one złe, chociaż nie są zgodne z naszymi. Powinniśmy czasem zaufać naszym bliskim, zaufać podjętym przez nich decyzjom, bo to ich życie i ich decyzje. A my powinniśmy być z boku i wspierać ich, a nie się od nich odwracać...

Wybrane cytaty:

Chcemy zawsze, ale to zawsze mieć rację i nic innego się wtedy nie liczy. Całe życie dbamy o to, by mieć wpływ na to, co robi nasze dziecko i jakich wyborów dokonuje. Zapominamy, że ono już nie ma pięciu lat, a ma dwadzieścia czy trzydzieści i naprawdę jest kowalem własnego losu. Naszym zadaniem jest je wesprzeć w marzeniach i planach, ostrzec, gdy ewidentnie wchodzi na minę, jednak gdy po raz usłyszymy, że jego decyzja jest trafna, powinniśmy to zaakceptować. I nigdy nie powiedzieć: "a nie mówiłam", tylko gdy przyjdzie do ciebie się wypłakać, mocno przytulić i pokazać, że jesteś blisko.

Czasami rodzice oczekują od nas zupełnie czegoś innego, niż to czego my od siebie chcemy. I trzeba wybierać. Albo się jest w zgodzie z sobą i spełnia się swoje marzenia, albo się spełnia marzenia rodziców. 

Wiele rzeczy w życiu trzeba po prostu odpuścić. Zaakceptować takimi, jakimi są. Jeżeli nie mamy na coś wpływu, czegoś nie rozumiemy, powinniśmy przyjąć do wiadomości, ze taki po prostu jest świat.

Teraz wiem, że są dwa wyjścia: albo akceptujesz decyzje dzieci, albo te dzieci tracisz. 

Za dużo energii poświęcamy na to, co może się wydarzyć, i to nas spala. Zamiast po prostu powiedzieć i niech się dzieje wola nieba. 

OSIECKA. NIKOMU NIE ŻAL PIĘKNYCH KOBIET - ZOFIA TUROWSKA

Wydawnictwo: Marginesy
Data wydania: wrzesień 2020
Liczba stron: 350
Moja bardzo subiektywna ocena: 6/10 

Czyta: Aleksandra Justa

***

Po lekturze "Listów na wyczerpanym papierze" miałam ogromną ochotę poznać Agnieszkę Osiecką bardziej, dowiedzieć się czegoś więcej o niej, bo niewątpliwie jest to bardzo pasjonująca postać.

Agnieszka Osiecka miała ogromny talent, jej teksty żyją cały czas, każdego dnia... A jest autorką nie tylko tekstów piosenek, ale także powieści, spektakli czy nawet znanego hasła reklamowego "Coca cola to jest to!" W życiu zawodowym osiągnęła ogromny sukces, jest i będzie zapamiętana... W życiu prywatnym już niestety gorzej jej się wiodło... Szukała miłości, spełnienia, była strasznie towarzyską osobą. Mnie zaskoczyło jak wiele podróżowała, jak wiele znała osób i jak szerokie miała spektrum działania. Była naprawdę niesamowitą i bardzo inspirującą osobą!

DO USŁYSZENIA - JULIA WHELAN

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece
Data wydania: lipiec 2023
Liczba stron: 504
Moja bardzo subiektywna ocena: 9/10 

***

Sewanee Chester miała zostać sławną aktorką. Jednak jedna chwila, jeden nieszczęśliwy wypadek uniemożliwił jej to i pokrzyżował cała zawodową drogę. Sewanee zaczęła pracować jako lektorka audiobooków, a na samym początku swojej lektorskiej kariery odniosła czytając romanse i erotyki. Teraz jednak wycofała się z tego typu literatury, przestała bowiem wierzyć, że takie historie są prawdziwe i mogą zdarzać się w rzeczywistości.

Pewnego dnia otrzymuje wiadomość i jednocześnie propozycję. Pewna popularna autorka romansów tuż przed śmiercią poprosiła, aby jej ostatnia książka była nagrana właśnie przez Sewanee. Jednak towarzyszyć ma jej Brock McNight, najgorętszy, najbardziej popularny, ale i tajemniczy głos w branży. Sewanee oczywiście przyjmuje propozycję i rozpoczyna się współpraca pomiędzy nimi, ponieważ nagrywają tego audiobooka wspólnie.

Bardzo podobała mi się tak powieść. Chyba przede wszystkim ze względu na świeżość jaką wniósł pomysł bohaterów zajmujących się nagrywaniem audiobooków. Bardzo ciekawiły mnie wszystkie wzmianki o tym jak wygląda taki proces. Zwłaszcza Sewanee "rozkładała" każdego bohatera na czynniki pierwsze, dobierała odpowiednią tonację biorąc pod uwagę charakter postaci czy sytuację, w której się ta postać znalazła.

 Fantastyczne są rozmowy pomiędzy Sewanee a Brockiem. Są pełne humoru, wzajemnego przekomarzania się i od razu czuć pomiędzy nimi chemię. Czuć także, że Sewanee nie jest szczęśliwa, że nie do końca robi, to co chce i kocha. Niestety wypadek całkowicie pokrzyżował jej plany życiowe, a ona nie umie sobie z tym poradzić. I ta powieść jest także o tym, że czasem w życiu zdarza się coś, co psuje nam nasze plany, a my nie mamy innego wyboru jak się dostosować do tej rzeczywistości. I co więcej - możemy wykorzystać ją tak, aby te nasz "wady" stały się naszymi zaletami. Bo czasami nawet nie wiemy, że możemy być dobrzy w całkiem innym zadaniu, niż sami sobie wymyśliliśmy... Dla mnie to była także opowieść o tym, że powinniśmy korzystać z życia, cieszyć się nim i czerpać ile się da...

***

Wybrane cytaty:

Zakrywaj, co ci się żywnie podoba, ale w najbardziej intymnym momencie nie ukrywaj niczego. W najbardziej intymnym momencie wszystko jest piękne. 

Wydaje mi się, że ostatecznie i tak nie ma znaczenia, co powiem. Czy ty kiedykolwiek uwierzysz, tak naprawdę, że przyciągnęło mnie do ciebie cokolwiek poza litością? Nic z tego, co mogę powiedzieć, nie sprawi, że ta blizna zniknie dla ciebie. Mogę ci mówić, że ja jej nie zauważam, a ty i tak ciągle będziesz ją widzieć. Mogę ci powiedzieć, że jesteś wszystkim, o czym rozmyślam w nocy i o czym marzę w ciągu dnia, ale uczucia, jakie to w tobie wzbudzi, przetrwają może dzień, może tydzień albo może godzinę. Uczucia są ulotne. Tkwią w tobie tylko tak długo, jak długo w nie wierzysz, a potem znikają, czekają, aż znowu ktoś w nie uwierzy.  

Co, wydaje ci się, że możesz iść przez życie, całkowicie unikając żalu? Unikając porażki? - Roześmiał się. - Zdradzę wam pewien sekret: życie składa się z żalów, życie składa się z porażek. Ale człowiek może zaprzyjaźnić się z tym duchem, nauczyć się z nim żyć. Bo to porażka sprawia, że sukces ma znaczenie. 

Słuchajcie, kochałem swoją pracę, ale kochałem ją tak bardzo, że prawdziwe życie przeleciało mi przez palce. Nigdy nie miałem obok siebie kobiety, która przejechałaby ze mną dłuższy dystans. - Machnął ręka. - Nigdy nie miałem takiej Sewanee siedzącej po drugiej stronie stołu. Nigdy nie miałem takiej cudownej istoty, takiej pięknej klepsydry, którą mógłbym pielęgnować, obserwować jej rozwój i która dzwoniłaby do mnie teraz tylko po to, żeby spytać, co u mnie. Bo wiecie (...) jak jakaś głupia praca przy robieniu butów może się równać z kimś takim?  

A skąd ty możesz wiedzieć, że zawsze będziesz chciała mnie? Co, jeśli przytyję pięćdziesiąt kilo? Stracę włosy? Rozum? Co jeśli, co jeśli, co jeśli?
(...)
Uczucia nie są stałe, są przemijające. Czasem to dobrze, czasem nie. Możesz w nie wierzyć, ale nie możesz ich przewidzieć. Skąd miałabyś wiedzieć, jakie coś będzie, zanim się to stanie?

LISTY NA WYCZERPANYM PAPIERZE - AGNIESZKA OSIECKA, JEREMI PRZYBORA, MAGDA UMER

Wydawnictwo: Agora
Data wydania: październik 2010
Liczba stron: 224
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10 

Czyta: Magda Umer, Piotr Machalica

***

Ta książka to zbiór listów pomiędzy Agnieszką Osiecką a Jeremim Przyborą. To korespondencja z lat 1964 - 1966.

Dwoje poetów, zafascynowanych sobą i swoimi talentami. Korespondencja ta pokazuje nam jakim uczucie darzyło się tych dwoje ludzi. Swój romans ukrywali przed wszystkimi i nikt nie wiedział jak bardzo się kochają. Ich miłość była bardzo burzliwa, ale i dramatyczna. Ja poznając tą historię byłam zdziwiona jak wiele oni podróżowali, jak się ze sobą komunikowali. Od teraz na wiele ich tekstów będę patrzyła przez całkiem inny pryzmat i kontekst, w którym powstały...

***

Wybrane cytaty:

Nie przejmuj się tym - zanim ten list dojdzie, będę już fontanną pogody i radości życia! Ale dzisiaj kocham Cię w smutku. 

Coś Ty zrobił, Jeremi, zostawiłeś mnie samą w pustym mieście, w którym pełno jest tylko Twojej nieobecności. Żeby Warszawę doprowadzić do takiego stanu, to tylko Ty potrafisz.  

Boję się, że Ty wcale tego moje kochania nie czujesz, bo nie przejawia się ono w żadnej formie dbania o Ciebie. Chciałabym jednak, żebyś pamiętał, że ja o siebie też przecież nie dbam. Jestem czasem dla Ciebie nieczuła, ale ja i dla siebie jestem nieczuła. Zwłaszcza w drobiazgach. Nie zrobię Ci śniadania, ale wiesz - ja i sobie nie zrobię śniadania. 

Całuję Cię za to, gdzie sobie życzysz, jeżeli w ogóle sobie życzysz, i cieszę się, że nie jestem bohaterem tej piosenki. A jeżeli sobie nie życzysz, to nie całuję Cię w ogóle nigdzie i jest mi jeszcze smutniej, niż było dotąd 

MATKA ROKU - GABRIELA GARGAŚ

Kobieta idealnie nieidealna
Matka roku || Wpadka roku

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Data wydania: wrzesień 2021
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

Czyta: Katarzyna Zielińska

***

Tatiana ma prawie czterdzieści lat. Ma męża, dwójkę już nie takich najmniejszych dzieci, pracę, którą całkiem lubi, budowę domu prawie na wykończeniu... Czyli praktycznie ma wszystko, czego potrzeba do szczęścia... Jednak życie czasem płata nam figle...

Nie jest to standardowa książka. Na początku myślałam, że będzie to lekka, humorystyczna opowieść. Potem dostałam coś na kształt prawie poradnika. A właściwa akcja zaczęła się dopiero później. 

Autorka porusza tu szereg różnych tematów od kryzysu wieku średniego po wpływ na nas krytyki innych ludzi... Pokazuje kobietę w wieku 40 lat i jej problemy. Pewnie, że takie problemy ma wiele kobiet, z tym, że tutaj są one podane wszystkie, na raz. Stąd, zwłaszcza na początku odniosłam wrażenie, że czytam poradnik, a nie książkę obyczajową.

Z drugiej strony jednak po wybraniu tych najcelniejszych myśli, książka sprawia, że nad niektórymi rzeczami warto się zatrzymać, przemyśleć, poddać refleksji...

***

Wybrane cytaty:

(…) Masz prawo się załamać, masz prawo beczeć, wycierać nos, kląć na czym świat stoi. Krzyczeć kiedy nie możesz więcej znieść, tupnij nogą. Za jakiś czas będzie inaczej, Za jakiś czas zatańczysz w deszczu. Będziesz podziwiała / podziwiał tę burzę z innej perspektywy, z oddali. (…).Każda burza, każda rozpierducha kiedyś moja. Przestań w kółko siebie pytać dlaczego to mi się przydarzyło. Nie wiem tego ja ani nie wiesz ty i nie prawda że ból uszlachetnia. Potrafi sponiewierać dziad jeden. Ale kiedy w kółko będziesz pytać i tak nie znajdziesz odpowiedzi. 

Bycie silną to wcale nie jest to, że masz codziennie się uśmiechać, mówić, jak to jest pięknie, zdobywać szczytny, te górskie i te wszystkie inne. To nie jest udowadnianie sobie, że dajesz radę, bo czasami tej rady nie dajesz.  

W dzisiejszym świecie niektórzy myślą, że definiuje ich piękne ciało, zapominają o tym, że ważniejsze jest to, jak się czujesz przy jakimś człowieku. Jaką energię on ci daje, a jaką zabiera. 

Jest takie piękne powiedzenie : jeśli czujesz się tak, jakbyś stracił wszystko, pamiętaj, że drzewa jesienią też tracą liście, ale wciąż stoją i czekają na wiosnę. Słoneczne dni kiedyś przyjdą. Zaufaj mi.  

Wiesz, że inni ludzie niekiedy podcinają nam skrzydła. Czasami mówią nam, że coś tam nie wypada. A dlaczego nie wypada? Jeśli czegoś chcę i czuję się na siłach, i nikogo tym nie krzywdzę, to mi wypada. 

(…) Odpuść sobie. Nie zadręczaj się. Co będzie to będzie. I tak się zdarzy i tak. Z twoim zamartwianiem lun bez niego (…). 

NORA, TEGO NIE MA W SCENARIUSZU - ANNABEL MONAGHAN

Wydawnictwo: Insignis
Data wydania: lipiec 2023
Liczba stron: 280
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10 

***

Nora Hamilton pisze scenariusze filmowych historii romantycznych. Jest to jej zawód, robi to więc hurtowo i wręcz automatycznie. Najczęściej pisze według określonego, przewidywalnego schematu, w którym zmienia tylko imiona, profesje bohaterów i miejsce akcji. Gdy mąż zostawia ją z dwójką dzieci, Nora nie potrafi sobie początkowo poradzić. Postanawia, że najlepszą dla niej terapią będzie opisanie jej osobistej historii właśnie w scenariuszu. Okazuje się on na tyle genialny, że reżyser chce go od razu sfilmować, główne role mają grać światowe sławy filmu, a najlepszym planem filmowym okazuje się prawie stuletni, nieco rozpadający się już domek Nory. I w ten sposób Nora poznaje Leo Vance’a, najseksowniejszego z aktorów.

To bardzo przyjemna, lekka lektura. Jest ona osadzona w znanym schemacie, więc od razu wiemy jakie będzie zakończenie. Jednak nie o samo zakończenie tu chodzi, a o całą drogę do niego. Bardzo spodobało mi się, że bohaterowie są już ludźmi po przejściach, mają swoje doświadczenia, bagaże emocjonalne, są na tym etapie w życiu, że nie od razu popadają w wir przysłowiowych "motyli w brzuchu"... A to sprawia, że powieść nabiera nutkę melancholii. Nora jest wyjątkowo praktyczną, twardo stąpającą po ziemi kobietą, wie, że musi zaopiekować się dziećmi, zawieźć je na zajęcia do szkoły, pomóc w pracach domowych, musi także pomyśleć o zakupach czy remoncie domu. Leo natomiast jest typowym gwiazdorem, nigdy nie chodził chociażby do warzywniaka po zakupy. Dlatego być tym bardziej fascynuje go zwykły świat Nory...

Pełna humoru, otulająca niczym kocyk opowieść sprawdzi się idealnie na czas odpoczynku. A wspaniale wykreowany klimat starego domku i ogrodu stąd można podziwiać wschody słońca przeniesie nas w sielskie i błogie miejsce...

Poza tym my tak rzadko doceniamy, to co mamy, te ulotne chwile jak chociażby wschód słońca, który każdego dnia jest inny i każdy z nas może mieć go tylko dla siebie jeśli tylko chce...

LEO - AGNIESZKA LINGAS-ŁONIEWSKA

Bezlitosna siła
Kastor || Polluks || Saturn || Mars || Revenge || Nicolas || Leo

Wydawnictwo: JakBook
Data wydania: sierpień 2023
Moja bardzo subiektywna ocena: 6/10

***

"Leo" to już siódmy i ostatni tom cyklu "Bezlitosna siła". Opowiada on o chłopakach z klubu Panta Rhei walczących w klatkach i o ich partnerkach życiowych związanych z fundacją Femi Help.

Tym razem głównym bohaterem jest Leon Mills, zwany Leo, który bratem Wiktora Revenge'a. Po dość burzliwym okresie dojrzewania trafia do klubu, zaczyna trenować i przygotowywać się do walki. Spotyka także Kaśkę Makowiecką, koleżankę z liceum, której kiedyś Leon pomógł odejść od przemocowego chłopaka. Teraz Kasia wychowuje pięcioletniego brata i stara się jakoś poukładać swoje życie. Przeszkadza jej jednak były chłopka, który właśnie wychodzi z więzienia i postawił sobie za cel, aby Kaśka do niego wróciła.

To książka o przyjaźni, miłości i wzajemnym wspieraniu się w trudnych chwilach. Idealna na wieczorny relaks po ciężkim dniu!

PIEKŁO - NIEBO - PAWEŁ FLESZAR

Wydawnictwo: Harper Collins Polska
Data wydania: czerwiec 2023
Liczba stron: 368
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10 

***

"Piekło-niebo" to druga powieść Pawła Fleszara, którą miałam przyjemność przeczytać i drugi kryminał.

Akcja powieści rozgrywa się w Krakowie w 2019, gdzie dochodzi do morderstw dziewięcioletnich chłopców. Chłopcy są gwałceni i duszeni, a wszystko to w okolicach ich Pierwszej Komunii Świętej. Komisarz Wit Nawrocki wraz ze swoimi współpracownikami: Imbirem i Klaudią prowadzą śledztwo pod presją czasu, bo doskonale zdają sobie sprawę, że każda minuta/godzina zwłoki zmniejsza szansę przeżycia porwanego dziecka. A przy każdej z ofiar policja znajduje papierową zabawkę zwaną piekło niebo... Niewątpliwie ma to znaczenie, pytanie tylko jakie?

Fabuła książki jest fikcją, ale Autor wplata prawdziwe wydarzenia i fakty, które miały miejsce, jak na przykład premiera filmu "Nie mów nikomu" braci Sekielskich czy postać Gumisia przestępcy, który terroryzował kiedyś Kraków. To sprawia, że zapominamy, że czytamy książkę, bo fikcja zaczyna mieszać się z rzeczywistością...

To typowy, klasyczny kryminał i zawiera wszystkie elementy jakie powinien mieć. Akcja jest wartka, równo poprowadzona, nie ma tu wzlotów i upadków. Styl prowadzenia narracji przypomina momentami styl reporterski,nie ma tu dużo emocji. Całość klimatu i wrażeń jakie odnosimy wynika z niezwykle trudnej tematyki tu podjętej. Bo to właśnie sprawy związane z krzywdzeniem dzieci budzą w nas największe przerażenie. Sprawa prowadzona przez śledczych jest zawiła, czasem policjantom brak punktu zaczepienia przez co mają wrażenie, że stoją w miejscu. Jest duszno, jest mrocznie, niebezpieczeństwo czai się blisko.

I bardzo ważne: do samego końca nie wiemy jak dokładnie skończy się ta historia. Ja dałam się zwieść na manowce, bo obstawiałam tego, którego później również wytypowali policjanci (można więc powiedzieć, że szłam dobrym tropem), ale zakończenie i tak mnie zaskoczyło!

NIE ODKRYJESZ PRAWDY - DIANA BRZEZIŃSKA

Prokurator Gabriela Sawicka
Nie dopniesz swego || Nie odpuszczę || Nie wygrasz ze mną || Nie odkryjesz prawdy || Nie powstrzymasz mnie
 

Wydawnictwo: Otwarte
Data wydania: kwiecień 2023
Liczba stron: 360
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

*** 

I mamy czwarty tom serii o prokurator Gabrieli Sawickiej. Co ważne jest to seria, którą trzeba czytać po kolei! Tu nie da się iść na skróty, bo w każdym tomie dzieje się tak dużo, istotnych wydarzeń, że niestety trzeba zapoznawać się z nimi w porządku chronologicznym!

Gabriela Sawicka prowadzi kolejne śledztwo. W kolejnym współpracuje z Michalskim i ta współpraca coraz bardziej im wychodzi. Napotykają jednak na coraz to nowe trudności, z którymi próbują walczyć! Śledztwo jak zwykle pochłania większość powieści, aczkolwiek dużo dotyczy również tych wątków pobocznych, o których nie chcę wspominać, żeby nie spojlerować, a które są równie istotne, jak i nie najważniejsze dla naszych bohaterów. Do prokuratury zgłasza się Antoni Madej, który twierdzi, że to on jest mordercą prostytutek. Jest o tyle przekonujący, że opisuje ze szczegółami jak popełnił każdą ze zbrodni! Michalskiemu, po śmierci Klimka,  zostaje przydzielona nowa partnerka Mariola Kruk. Kobieta bardzo podejrzliwie patrzy na sposób pracy Gabrieli i szybko domyśla się, że coś ją łączy z policjantem... Poza tym zostaje zamordowany sędzia z żoną. A gdy Sawicka zjawia się na miejscu zbrodni coś nie daje jej spokoju. Okazuje się, że podobne miejsce zbrodni już gdzieś kiedyś widziała... Pytanie tylko gdzie i jaki miało to związek z obecną sprawą?!

Mamy tu właściwie wszystko co potrzeba: ciekawych bohaterów z ikrą; śledztwo, które wciąga i jesteśmy ciekawi kto, po co i dlaczego; tajemnice, które najlepiej jakby mogły być głęboko ukryte, a cały czas próbują wypłynąć na powierzchnię...

Diana Brzezińska każdą z książek tego cyklu kończy tak, że kolejny tom jest potrzebny na wczoraj! Zdecydowanie potrafi budować napięcie i wie jak spowodować, żeby czytelnik nie zapomniał czy nie przeoczył kolejnego tomu! 

HAPPY EVER AFTER - ANNA SZAFRAŃSKA

Fairy Tales
Once upon a time || Happy ever after
 

Wydawnictwo: Zwierciadło
Data wydania: maj 2023
Liczba stron: 224
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

*** 

To drugi tom serii "Fairy Tales" o Mai i Kajetanie. Ona to zwykła, cicha dziewczyna, bibliotekarka, taka typowa dziewczyna z sąsiedztwa. On to znany, wszędzie rozpoznawany piłkarz. Gdy ich światy zaczynają się łączyć, wszystko zaczyna się zmieniać. Zmiany zachodzą także w każdym z nich.

Jakby przedstawić suche fakty z fabuły, to brzmi to jak bajka. Jednak w życiu Kajetana i Majki aż tak sielsko nie ma. Każde z nich jest przyzwyczajone do swojego dotychczasowego życia, ciężko im zaakceptować nowe aspekty, które pojawiają się wraz z obecnością tego drugiego. Ich relacja zaczyna się rozwijać, uczucia, którymi się darzą zaczynają być coraz silniejsze i pewniejsze. Ale nigdy nie jest zbyt prosto, bo pojawiają się niedomówienia, a także inne, postronne osoby, które nie do końca są życzliwe tej dwójce...

"Happy ever after" to przyjemna, lekka opowieść. Czyta się szybko i sprawnie. Jedynie co mogłabym zarzucić, to ja połączyłabym te dwa tomy w jeden...

LOVE ON THE BRAIN - ALI HAZELWOOD

Wydawnictwo: You & YA
Data wydania: maj 2023
Liczba stron: 416
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10 

***

"Love on the brain" to druga książka Ali Hazelwood, którą miałam przyjemność przeczytać. I ta również, podobnie jak "The love hypothesis", podbiła moje serce. Przede wszystkim miałam takie szczęście, że i jedną i drugą czytałam podczas moich wakacji i zdecydowanie będą mi się kojarzyć z tym wyjątkowym czasem.

Bee Königswasser to młoda neurobiolożka, której życie ostatnio nie rozpieszcza: w pracy nie ma szans na dofinansowanie i rozpoczęcie kariery, w życiu prywatnym niedawno zakończyła związek ze swoim narzeczonym. Gdy zatem dostaje propozycję pracy nad pewnym fascynującym projektem, nie waha się ani chwili. Problemem jest jedynie to, że ów projekt prowadzi Levy Ward, jej znajomy ze studiów. Chociaż znajomy to za dużo powiedziane, bo albo ją ignorował, albo wręcz pokazywał wyjątkową do niej niechęć. Dziewczyna decyduje się jednak przystąpić do tego projektu i od samego początku wszystko idzie pod górkę: a to nie jest dostarczony sprzęt, a to nie jest powiadomiona o spotkaniu.

W tej książce główną rolę grają niedomówienia. Brak szczerej rozmowy powoduje między bohaterami nieporozumienia, a te zawsze ciężko później wyprostować. Poza tym niby znają się jaki dłuższego czasu, ale za wiele o sobie nie wiedzą i powolutku odkrywają siebie nawzajem. A z dnia na dzień tworzy się pomiędzy nimi relacja.

Ali Hazelwood i w tej powieści porusza sprawy naukowe i uczelniane. Tym razem zwraca nam uwagę na niesprawiedliwość testów na uczelnie. Nie sprawdzają one w ogóle wiedzy kandydata, a do tego zdecydowanie większą szansę mają ci zamożniejsi.

Bee jest dziewczyną, która fascynuje się postacią Marie Curie-Skłodowską. Jej dewizą życiową jest zasada: rób to, co zrobiłaby Maria. A dzięki temu uwielbieniu wplatane są różne ciekawostki o życiu Marii! Do tego Bee wielokrotnie podkreśla jak ciężko jest w świecie naukowym wybić się kobiecie. Zauważa, że ten problem istniał już od czasów Curie-Skłodowskiej i nadal nie jest zbyt dobrze w tym temacie...

ŻYCIE NA PEŁNEJ PETARDZIE CZYLI WIARA, POLĘDWICA I MIŁOŚĆ - JAN KACZKOWSKI, PIOTR ŻYŁKA

Wydawnictwo: WAM
Data wydania: kwiecień 2015
Liczba stron: 296
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10

***

"Życie na pełnej petardzie, czyli wiara, polędwica i miłość" to wywiad z księdzem Janem Kaczkowskim. Bardzo ciekawa byłam tej książki i cieszę się, że miałam możliwość się z nią zapoznać. 

Bardzo lubię księdza Jana Kaczkowskiego, był niezwykle mądrą osobą, która zrobiła wiele, wiele dobrego. Bardzo przemawia do mnie jego dystans do siebie, nie wymuszony luz czy równowaga pomiędzy tym co poważne, a tym do czego możemy podchodzić z poczuciem humoru. Nie boi się też odważnych wypowiedzi na temat przede wszystkim kościoła. Niektóre kwestie bardzo ciekawie tłumaczy, na wiele zwraca naszą uwagę. Bardzo fajnie wyjaśnia wiarę i potrafi nią zainteresować. A ponieważ opowiada o całym swoim życiu, możemy się tu dowiedzieć wielu intrygujących faktów o nim. 

***

Wybrane cytaty:

Powtarzam jak mantrę: w sprawach zasadniczych - jedność, w drugorzędnych - wolność, a nad wszystkim - miłosierdzie. 

(…) tam gdzie nie musisz, nie pokazuj swojej bezradności.  

Pacta sunt servanda:umów trzeba dotrzymywać.Do tego wcale nie trzeba być wierzącym, wystarczy być przyzwoitym. 

O cud można się modlić, ale cudu nie należy się spodziewać. One nie dzieją się na zawołanie ni nie można ich na Panu Bogu wymusić.  

Grunt to twardo stąpać po ziemi, nie przestając patrzeć w niebo. Zamiast ciągle na coś czekać - zacznij żyć, właśnie dziś. Jest o wiele później, niż Ci się wydaje. 

Nie da się uciec od myślenia o własnej śmierci, będąc śmiertelnie chorym. Zresztą ze śmierci trzeba żartować, bo gdyby śmierć była śmiertelnie poważna, to by nas zabiła.  

Możemy całe życie przeżyć w bojaźni i przykucu albo być wyprostowani i dumni. 

Nie marnuj czasu, odnoś się do faktów, a nie swoich wizji.  

Uprzejmość wobec drugiego człowieka popłaca. Potraktowanie kogoś po chamsku odbija się czkawką. 

Przyznaję, że czasem łapię się na tym, że ta praca jest ciężka. Ale wiem, że wtedy pomaga mi powiedzieć sobie samemu:"Kaczkowski, jak jesteś taki wrażliwy, to trzeba było założyć kwiaciarnię". Skoro podjąłem decyzję, że chcę założyć hospicjum i w nim pracować, to nie będę się teraz roztkliwiać, jaki to jestem tym przytłoczony. Wiedziałem, co wybieram.

Okładajmy ludzi krzyżem po głowie, to z pewnością się przebudzą i z radością powrócą na łono świętego Kościoła.
Ani prawdą, ani przykazaniami, ani krzyżem, nawet w najlepszych intencjach, nie można nikogo chłostać, Ludzie mają prawo nie rozumieć Kościoła. Nawet im się poniekąd nie dziwię.Ale to ja mam być czytelnym znakiem, to ja mam im coś pokazywać, a nie wstrząsać i pouczać. Nie tędy droga.

Małżeństwo jest ogromną wartością i jest nierozerwalne. Ale kiedy stanowi zagrożenie dla życia, to samo życie jest wartością wyższą i aby je zachować, należy się bronić lub uciec przed zagrożeniem. Ocalić siebie, to obowiązek!

 - W takim razie gdybym był pacjentem hospicjum, to z czym by mnie Ksiądz skonfrontował podczas naszej pierwszej rozmowy?
- "Panie Piotrze, mamy teraz dwie możliwości. Pierwsza jest taka, że usiądziemy, rozpłaczemy się i to nas całkowicie rozłoży na łopatki. Nawet jeśli oczekuje Pan cudu długiego życia, to radziłbym skoncentrować się na tym odcinku, który jeszcze przed panem. Druga możliwość jest taka, że postara się pan niczego nie schrzanić, a naprawdę wszystko można schrzanić, także chorowanie. Zachęcam pana do tego, żeby pan tego chorowania nie schrzanił i wykorzystał swój czas jak najlepiej. Wiem, że jest panu trudno, ma pan prawo być zły, wściekły, wkurwiony. Ale jeżeli to pana zepchnie w czarną otchłań rozpaczy, to zło, które się pojawiło w formie guza w pana trzustce, odniesie podwójny sukces: zniszczy nie tylko pańskie życie, ale też pana jako osobę. Niech pan nie daje rakowi takiej satysfakcji". Takiej rozmowy nie przeprowadza się w trzy minuty, to tylko jej sedno i skrócony sens. Sama rozmowa jest długim procesem.

 (…) nie należy wchodzić w konflikt z kobietą, i to jeszcze świętą – nie ma nic gorszego niż obrażona święta!

Słuchaj.Nie tylko tego, co jest mówione wprost, ale zwłaszcza słuchaj tego, co jest mówione miedzy wierszami. 

Jakość życia i długość życia - współgrają ze sobą. Jesteśmy jednak świadomi, że prędzej czy później wejdą ze sobą w konflikt.

Mój proboszcz (wspomniany ksiądz Rećko) opowiadał mi kiedyś ciekawą historię. Ona nauczyła go nie być skorym do łatwych ocen. Siedział w konfesjonale i widział po drugiej stronie kościoła człowieka, który ostentacyjnie żuł gumę. „Wściekłem się, nadłożyłem drogi, idąc do zakrystii, żeby koło niego przejść, przeszedłem przez całą nawę, wróciłem drugą nawą, wreszcie idę obok faceta i mówię: ‘Panie, ładnie to tak żuć gumę w kościele?’. A on mi na to: ‘Ja księdza przepraszam, ja mam taki tik nerwowy’. Od tego czasu nauczyłem się, żeby nie oceniać i nie reagować w tak impulsywny sposób”. Bywa, że coś nam się tylko wydaje. Spotkany człowiek może być wewnętrznie najświętszy, moralnie nas przewyższać. Nas, katolików, którzy z byle powodu potrafią sobie skoczyć do gardeł.  

Związek małżeński ma dwa cele: prokreacyjny i jednoczący. Mogą się więc się kochać z intencją budowania jedności, a nie płodzenia potomstwa.
- W jakiej kolejności Kościół ustawia te cele?
Jednego nie da się oddzielić od drugiego. (...) Sądzę, że najważniejsza w tym balansowaniu celów jest po prostu otwartość na przyjęcie dziecka nawet wówczas, gdy wcale go w danym momencie nie chcieliśmy począć. "Jeśli będziesz, będziesz mój". 

..."Jeżeli twoje kazanie nie ma już żadnych zalet , to niech ma przynajmniej jedną: niech będzie krótkie"...

Gdyby ksiądz, który z nią współżyje,był uczciwy i szczerze ją kochał, odszedłby z kapłaństwa. Jeśli chce z nią być, a jednocześnie nie jest wystarczająco odważny, żeby to zrobić, o znaczy, że jest niewiarygodny i opowieści o dylematach można włożyć między bajki.

 

Moje spojrzenie na wiarę i Kościół było wtedy typowym spojrzeniem laickiego chłopaka, oczytanego w "Gazecie Wyborczej". Oczywiście Jezus istniał i głosił piękne idee, ale -również oczywiście - Kościół to paskudna instytucja, która zagarnęła Jego postać dla swoich nikczemnych celów, a zwłaszcza dla kasy. Ale tak naprawdę w sumieniu wiedziałem, że jest to tylko jedna z hipotez.

 

Nie mając książeczki, bezradnie uklęknąłem przy bocznym ołtarzu. Obok mnie przechodził ksiądz Grucza. Przystanął, uklęknął obok - zawsze wspominam to ze wzruszeniem - i zapytał, czy może mi w czymś pomóc. Przyznałem mu się, że nie mam książeczki. Wtedy wział swój brewiarz i zapytał, jaką mam pokutę. Znalazł w brewiarzu litanię i razem ze mną ją odmówił. To pokazuje klasę księdza. Nie zlekceważył mnie, nie okrzyczał - a ja zawsze się go trochę bałem. Tymczasem okazało się, że miał na tyle wrażliwości, żeby mnie, to małe dziecko, uszanować. To dzięki niemu przyjąłem zasadę, że wchodząc dziś do obcej zakrystii, zawsze się przedstawiam i witam z każdym, od najmłodszych do najstarszych ministrantów. Trzeba każdemu z tych małych spojrzeć w oczy. Najbardziej w Kościele denerwował mnie, i nadal denerwuje, brak kultury, zwykłe chamstwo, a już zwłaszcza wobec dzieci.  

(...) jak ktoś się drze, to znaczy, że problem jest w nim, a nie we mnie. 

 

 

A SONG FOR YOU. MOJE ŻYCIE Z WHITNEY HOUSTON - ROBYN CRAWFORD

Wydawnictwo: Agora
Data wydania: grudzień 2022
Liczba stron: 376
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10 

Czyta: Aleksandra Szwed

***

Whitney Houston i Robyn Crawford poznały się jako nastolatki. Robyn była przy na każdym etapie gdy Whitney stawała się gwiazdą. Towarzyszyła jej niemal w każdym momencie. Ich relacja zaczęła się od przyjaźni, a z czasem przerodziła się w intymny związek dwóch oddanych sobie kobiet. W latach 80' takie uczucie było tematem tabu i mogło zniszczyć karierę, zwłaszcza karierę kobiety. Whitney odsuwała więc Robyn jak najdalej od siebie, a jednocześnie cały czas chciała, żeby były blisko.

To bardzo ciekawa książka, zwłaszcza dla fanów Whitney Houston. Ja dowiedziałam się wielu interesujących rzeczy, o których nie miałam pojęcia. Przede wszystkim zdałam sobie sprawę jak wbrew pozorom nieszczęśliwe życie miała wokalistka. Jak toksyczne osoby miała wokół siebie i jak bardzo podatna była na wpływy... Z drugiej strony tak wielka kariera, ciągłe koncerty i trasy koncertowe musiały odcisnąć się piętnem na niej i jej kondycji psychicznej. Bardzo smutne jest też to, że zdajemy sobie sprawę, że przecież jej życie mogło potoczyć się inaczej. I tak bardzo żal jest tak pięknego głosu i takiego talentu....

***

Wybrane cytaty:

Podczas występów na scenie Whitney była lwicą, ale poza nią zachowywała się potulnie i rzadko podnosiła głos. 

Whitney Houston, wielka, ubierająca się w połyskliwe suknie gwiazda, jaką poznał świat, w rzeczywistości lubiła wygodę i była prostolinijną, bezpretensjonalną miłośniczką dżinsów, T-shirtów, rozpinanych swetrów i tenisówek. 

Podczas przystanków w Stanach Zjednoczonych Whitney zazwyczaj pozostawała w hotelu. Członkowie ekipy wybierali jakąś restaurację i chociaż mogła potem do nich dołączyć, na ogół nie chciała się ruszać z pokoju. Była domatorką nawet w trasie.

KIEDY NADEJDZIE BURZA - AGNIESZKA LINGAS-ŁONIEWSKA, MAGDALENA ŁONIEWSKA

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Data wydania: czerwiec 2023
Liczba stron: 320
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10 

***

Kamil Willman to policjant pracujący w wydziale zabójstw. Eryk Storm Burzyński to bokser, mistrz wagi ciężkiej. Poznają się, gdy w klubie sportowym Eryka zostaje zamordowany człowiek i śledztwo w tej sprawie zaczyna prowadzić Kamil.

Nie jest już tajemnicą, że jest to książka z wątkiem LGBT. Ja sięgając po nią wiedziałam o tym, ale byłam bardzo ciekawa jak Autorki poradzą sobie z tym tematem i co ważne jak ja go odbiorę. Uważam, że to bardzo ważny temat, który należy poruszać, żeby był dla nas czymś normalnym, tak, aby nikt nie musiał się z nim kryć. Nie wyobrażam sobie sytuacji, gdzie kochałabym kogoś i musiałabym żyć z ty kimś "w ukryciu". Nie wyobrażam sobie sytuacji także, w której z kolei moje dziecko nie mogłoby mi powiedzieć o tak ważnej kwestii.

Zanim zaczęłam czytać zastanawiałam się czemu Autorki wybrały akurat takie profesje dla swoich dwóch bohaterów. Teraz już wiem, że to zabieg jak najbardziej celowy. To zawody typowo męskie, przesiąknięte testosteronem, gdzie nie ma taryfy ulgowej...

Bardzo podobał mi się tutaj sposób poprowadzenia fabuły. Bo z jednej strony mamy sprawę kryminalną, która jest rozwiązywana i to ona dodaje tutaj element dreszczyku. Ale z drugiej strony są tu przemyślenia naszych bohaterów. Zwłaszcza rozważania jednego z nich mnie ujęły. To poszukiwanie samego siebie, wewnętrzne rozterki, chęć znalezienia własnego ja i zrozumienia kim tak naprawdę jestem.

Pokazane jest tu także nasze społeczeństwo. Jak reagujemy na takie sprawy, jak bardzo patrzymy na ludzi przez ten pryzmat... Jak bardzo jesteśmy homofobami i nie tolerujemy innych. Ale co bardzo ważne Autorki pokazały też dwie skrajnie różne postawy rodziców. A to przecież najważniejsze, żeby właśnie w domu móc być zaakceptowanym....

***

Wybrane cytaty:

Pamiętaj, że nie możesz zmienić tego, kim jesteś, tylko to, co robisz. 

- Jestem zdania, że nie warto wierzyć w marzenia. Ale warto po prostu je realizować. Bo marzenia się nie spełniają, tylko marzenia się spełnia.  

Znalazł kogoś, z kim mógłby przeciwstawić się światu i pokazać, że każdy ma prawo do szczęścia, do miłości. Bo miłość to miłość, jeśli nikogo nie rani, musi być dobrem. 

- Pamiętaj, życie jest zbyt krótkie. Nie warto udawać kogoś, kim się nie jest. 

KOLOROWO JAK DIABLI - IZA MACIEJEWSKA

Wydawnictwo: Wydawnictwo Magnolia
Data wydania: maj 2023
Liczba stron: 276
Moja bardzo subiektywna ocena: 8/10 

***

"Kolorowo jak diabli" to naprawdę barwna komedia romantyczna! Idealna na lato i beztroski wypoczynek. Jej konstrukcja przywołuje skojarzenie do filmu "Sami swoi".

Paulina mieszka na wsi, a jej sąsiadem jest o 3 lata starszy Tomek. Dziewczyna w dzieciństwie oczywiście się w nim zakochała. Pewnego razu Tomek wraca z przepustki z wojska i spędzają ze sobą noc. Ona już zaczyna planować ich wspólne życie, a on wraca do wojska, a niej zapomina. Spotykają się wprawdzie za rok, ale jest to na pewnej osiemnastce, a którą Tomek zjawia z jakąś atrakcyjną blondynką u boku... Od tego pamiętnego zdarzenia Paulina zaczyna pałać nienawiścią do swojego sąsiada i nie potrafi mu wybaczyć jak bardzo ją wykorzystał.

Teraz spotykają się po kilku latach. Jednak nadal nie są sobie obojętni, a uczuć pomiędzy nimi jest cała paleta.

Cudowna, zabawna i to w ten genialny ironiczno-sarkastyczny sposób. Ja niejednokrotnie zaśmiewałam się pod nosem czytając. Autorka stworzyła bardzo fajną fabułę, a miejsce akcji osadziła w małej, nic nieznaczącej wiosce, a to spowodowało swojski klimat, który każdy z nas przecież zna.

Genialni bohaterowie. Każdy ma swój charakter. Jest Paulina - mądra, zwyczajna dziewczyna, poszukująca swojego miejsca na świecie i swojej bratniej duszy. Tomek - opiekuńczy, inteligentny facet, który wie czego i kogo chce. Jola i Paulina to duet niepowtarzalny i od razu widać, że to przyjaciółki od najmłodszych lat. Patryk - były chłopak Pauliny -  jak on mnie denerwował, na miejscu Pauliny już dawno mnie by tam nie było! I wreszcie mama Pauliny - ta postać też jest genialnie stworzona i myślę, że wielu osobom nie będzie obca ta relacja między matką a córką...

I tym samym już wiem, że Iza Maciejewska jest Autorką, której książki to pewniaki. Jeszcze nie zdarzyło mi się zawieźć, a wszystkie przeze mnie przeczytane nie tylko spodobały mi się, ale wręcz bardzo pozytywnie zaskoczyły, bo każda jest inna i nieszablonowa!

***

Wybrane cytaty:

Agata miała bardzo ambiwalentny stosunek do zdrady. Odbierała ją z jednej strony jak coś bardzo smutnego. Dwoje ludzi, którzy kiedyś pragnęli ze sobą być, gdzieś po drodze się zatraciło, zagubiło, zapomniało o byciu ze sobą i dla siebie. I to nie tak, że winne było tylko jedno z nich, a drugie stawało się ofiarą. Żeby do czegoś musiało dojść, wcześniej musiało się coś stać. Nie sądziła, aby do tych przysłowiowych skoków w bok dochodziło jakoś spontanicznie. Że na przykład człowiek otwiera oczy i myśli sobie, że dziś jest idealny dzień na zdradę. No nie. To byłoby raczej głupie. Uważała, że musiało minąć wiele poranków, wiele otwarć oczu, wiele kłótni, oczekiwań i niedomówień w relacji partnerskiej, żeby w końcu ktoś zdecydował się na ten krok. 

- Jeśli coś nie jest marzeniem, to się nie spełni - powiedział Tomek, a potem porwał ją w ramiona i zaczął kręcić dookoła. Kiedy ponownie postawił ją na ziemi, objął po przyjacielsku, a z Karolem przybił piątkę i rzekł: - Rozmawiajcie ze sobą. O wszystkim. Tylko od was będzie zależało to, jaki stworzycie dom dla siebie i swoich dzieci. A ja życzę wam tego, żeby był on ciepły. I szczery. I żeby dawał schronienie tym, którzy będą tego potrzebowali. Czy to waszym dzieciom, czy przyjaciołom. Niech się wam żyje pięknie pod tym jednym nazwiskiem. 

PERFUMERIA NA ROZSTAJU DRÓG - MAGDALENA WITKIEWICZ

Mała Przytulna
Perfumeria na rozstaju dróg || Zielarnia pod Starym Dębem
 

Wydawnictwo: Wydawnictwo FLOW
Data wydania: marzec 2023
Liczba stron: ...
Moja bardzo subiektywna ocena: 7/10

*** 

"Perfumeria na rozstaju dróg" to piękna, bardzo klimatyczna opowieść. 

Laura z córką po wielu zbiegach okoliczności trafiają do Małej Przytulnej, małej miejscowości, gdzie każdy każdego zna. Laura zostaje przyjęta przez mieszkańców bardzo serdecznie, a w momencie gdy chce otworzyć własną perfumerię wszyscy jej pomagają.

Laura ma niesamowity dar sporządzania odpowiednich perfum dla każdej osoby. Gdy bierze ją za ręce, stara się wyczuć jej aurę, klimat, potrzeb i na podstawie energii płynącej od danego człowieka komponuje wyjątkowy i niepowtarzalny bukiet zapachów. Poza tym podczas takiej "sesji" jest w stanie wyczuć zdecydowanie więcej niż widać to gołym okiem. A jest w tym dużo magii i czarów.

"Perfumeria na rozstaju dróg" to piękna, magiczna opowieść. Jest w niej wiele zbiegów okoliczności, wręcz nieprawdopodobnych. Jednak dajmy ponieść się magii z niej płynącej i otulającej niczym ciepły kocyk. To opowieść dająca nadzieję, budująca wiarę w to, że zawsze trzeba wierzyć we własne siły i nigdy się nie poddawać. Pokazuje, że po każdej burzy w naszym życiu wychodzi słońce i na nie zawsze warto czekać.

***

Wybrane cytaty:

Ale Dom jest tam, gdzie są przyjaciele, życzliwi ludzie, gdzie nikt nie sądzi żywopłotu, by nie widzieć twoich okien... 

- Co jest okej?
- To, że mówisz brzydkie słowa.
- Dlaczego okej?
- Bo nie używasz ich jako przecinka, tylko po to, by wyrazić ekstremalne emocje. I ja to rozumiem.
-Babcia Aniela ci to powiedziała?
- Tak i ciocia Wandzia. Wtedy, gdy mnie uczyły szyć i jedna się ukłuła igłą.
- I... wyraziła wtedy swoje emocje?
- Bardzo głośno wyraziła. I powiem ci, mamo, że te brzydkie słowa są takie ładne!  

...do podróży ciągnie człowieka wtedy, gdy mu czegoś brakuje w tym miejscu, w którym się znajduje.

 Dziewiętnaście lat, taki durny wiek. Niby już jesteś dorosły, niby możesz o sobie decydować, ale jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłeś. Jedną nogą znajdujesz się w swoim świecie, ale resztą ciała wciąż tkwisz w rodzinnym domu. A serce jest nie wiadomo gdzie... 

- Ależ ona jest niegrzeczna! - wściekała się czasem Laura.
- I bardzo dobrze! - cieszyła się Aniela.
- Dobrze? Babciu Anielo, co babcia mówi? Dzieci powinny być grzeczne.
- Bzdura! - prychnęła staruszka. - Najpierw się każe dzieciom, by były grzeczne, by się słuchały wszystkich, a potem, kiedy są już dorosłe, wymaga się, by umiały się postawić. Kiedy mają się tego nauczyć? (...) Całe dzieciństwo jesteś uczona tego, by mówić "tak", a potem nagle, gdy na przykład ktoś w pracy się do ciebie dobiera, masz nagle umieć powiedzieć "nie"? Paranoja!
- Ale jak ja mogę pozwalać, by ona się do ciebie zwracała tak bez szacunku?!
- Bez szacunku? Nie, ona po prostu wyraża swoją opinię. Nie ma na coś ochoty i mówi to wprost.
- Ale powinna wiedzieć, w jaki sposób może się do ciebie zwracać...
- Bo co? Bo jestem starsza? Moja droga, czasem nawet starcy to źli ludzie. 

Na szacunek zasługuje każdy, nawet gdy ma trzy lata. Nie wystarczy się zestarzeć, by go z automatu zyskać. Trzeba sobie na niego zapracować. A nawet najgorszy padalec ma szansę się zestarzeć i to nie znaczy, że nagle będę dla niego miła.  

Mam jedną zasadę w życiu: nie błagam o nic. Nie znoszę sytuacji, kiedy ktoś miałby się nade mną litować. Jeżeli ktoś chce ze mną być, zabiega o mnie. A jeśli mnie również na tym kimś zależy, wtedy mamy szansę stworzyć coś razem.