Kryminał pod psem
Tajemnicza śmierć Marianny Biel || Zbrodnia nad urwiskiem || Strzały nad jeziorem || Zło czai się na szczycie || Morderstwo w hotelu Kattowitz || Trup w sanatorium
Wydawnictwo: WYDAWNICTWO DOLNOŚLĄSKIE
Data wydania: czerwiec 2017
Liczba stron: 304
Moja bardzo subiektywna ocena: 9/10
***
Cykl „Kryminał pod psem” kusił mnie już od dawna. Po pierwsze bardzo
lubię zaczytywać się w kryminałach, po drugie uwielbiam połączenie
kryminału z elementami komedii, a gdy dochodzi do tego jeszcze świetny
język jakim napisana jest książka, to czegóż chcieć więcej?! 😊 I taką
ucztę literacką serwuje nam Marta Matyszczak!
Mamy tu dwóch głównych bohaterów. Jednym jest Szymon Solański, były
policjant, mieszkający sam w chorzowskim familoku. Całkowicie o siebie
nie dba, w mieszkaniu u niego panuje nieporządek, a kuchnia służy
głównie do serwowania parówek czy zrobienia na szybko kawy (jeśli kawą
można nazwać ten napój). Solański postanowił założyć agencje
detektywistyczną, jednak póki co nie przyjął jeszcze ani jednego
zlecenia… A patrząc na zasobność jego portfela jakieś niewątpliwie by mu
się przydało (na pewno by nie zaszkodziło). Pewnego dnia Solański
jedzie do schroniska dla zwierząt i zabiera stamtąd Gucia – naszego
drugiego bohatera. Gucio to już starszy piesek, kundelek, z trzema
nogami i zaćmą. Ale za to z dobrym węchem i słuchem. Kiedy w ich
familoku zostają odkryte w piwnicy zwłoki kobiety Marianny Biel, oboje
szybko angażują się w swoje prywatne śledztwo (Solański przeczuwa, że to
nie był nieszczęśliwy wypadek). W poszukiwaniach mordercy pomaga im ich
sąsiadka, a koleżanka detektywa (jeszcze ze szkolnych lat) – Róża. Róża
jest bardzo charakterystyczną postacią. To przede wszystkim bardzo
dociekliwa dziennikarka. A jej cechami najbardziej rzucającymi się w
oczy jest jej waga (dawno przekraczająca wszelkie normy) oraz jej
specyficzny styl bycia, bowiem na porządku dziennym u Róży króluje
przeklinanie i picie… Róża ukrycie podkochuje się w Szymonie. Jednak ten
niczego nie zauważa, jest obojętny, totalnie niedomyślny.
Marta Matyszczak jest bardzo wnikliwym obserwatorem. Daje nam bowiem
obraz Śląska z pozycji życia codziennego typowego Ślązaka. Pokazuje
codzienność typowego familoka i jego mieszkańców. Robi to celnie, z
wyczuciem. Może czasem groteskowo i ironicznie, ale czyż taki sposób nie
jest lepszy do zaprezentowania nam niektórych przywar?! Poznajemy tutaj
Buchtalową, która po domu chodzi w fartuchu (pod którym o zgrozo ma
tylko bieliznę), na obiad serwuje rolady, kluski śląskie i zasmażaną
kapustę, a do życia innych mieszkańców nie krępuje się wtrącać. W
przyciasnej kawalerce mieści się dwóch zwaśnionych braci: spokojny Adam i
wyrodny Hubert. Jest także trzyosobowa rodzina, prowadząca księgarnię i
posiadająca mnóstwo tajemnic. I w końcu jest tytułowa Marianna Biel –
emerytowana aktorka, która zniknęła, a nikogo to nawet nie zaniepokoiło,
sąsiedzi ledwo ją znali, a ona sama z nikim nie utrzymywała kontaktu.
Książka napisana jest dość specyficznym językiem, pełno tu gagów
słownych. Widać, że Autorkę bawi gra słowna. I jest w tym naprawdę
niezła. A do tego jej poczucie humoru jest genialne. To nie jest typowy
kryminał. Określiłabym go raczej jako kryminał z przymrużeniem oka. Ale
ma wszystkie elementy kryminału, a przede wszystkim śledztwo i
oczywiście pościg. W użyciu jest nawet broń, ale o tym cicho sza!:)
Całość śledztwa jest bardzo dobrze skonstruowana, pełna detali, mylnych
kroków, wskazówek. Do tego mamy w tzw międzyczasie poznajemy historię
znajomości Róży i Szymona oraz przeszłość detektywa. W kolejnych tomach
liczę oczywiście na kolejne elementy tej układanki.
Och, jak ta seria mi się spodobała. Od razu polubiłam Gucia, Szymona i
Różę. A sam styl napisania książki zasługuje na uznanie! I bardzo,
bardzo cieszę się, że jeszcze pięć tomów przede mną!
***
Wybrane cytaty:
No bo sami powiedzcie, czym my, biedne psy,
zasłużyliśmy sobie na taką litanię? Psia twoja mać. Pogoda pod psem.
Nienawidzić kogoś jak psa. Zimno jak w psiarni. Zejść na psy. (Moim
zdaniem niejednemu by się przydało). I najlepsze: Łże jak pies. Czy ktoś
widział kiedyś, żeby jakiś pies kłamał? To było wbrew logice i
rozsądkowi.
Chociaż przyznam się bez bicia, że jakbym już
takiego kocimocza dorwał, to sam bym nie wiedział, co z nim począć.
Zeżreć bym się brzydził. Ugryźć to niehumanitarnie. Naszczekać do
rozsądku - to i tak nie zrozumie.
Wieści roznosiły się w tej kamienicy szybciej niż owsiki w przedszkolu.
- Dokądś się wybierasz? - zdziwił się Szymon. - No - odparła pełnym zdaniem Róża.
(...) samotność to piękna rzecz, ale potrzeba kogoś, komu można powiedzieć, że samotność to piękna rzecz.
Wyzwanie: ZATYTUŁUJ SIĘ
